Om het jaar mooi af te ronden volgen hier nog enkele gewaagde voorspellingen voor 2010. Iemand moet het doen ten slotte. Een tas koffiedrab, een glazen bol en een portie gezond verstand is alles wat ik daarbij nodig heb. Volgend jaar zullen we zien of ik een boeiende toekomst als astroloog tegemoet ga...
-Eerste bekende dode: Mick Jagger, the Rolling Stones blijven hardnekkig doorgaan. Vreemd genoeg is er bij Madame Tussauds in London een exacte copie van MJ verdwenen.
-Yves Leterme splitst Brussel-Halle-Vilvoorde in een vijf minuten durende vlaag van politieke moed. Spijtig genoeg wordt hij even later wakker, badend in vers tsjevenzweet, zonder regering.
-Linda De Win (what's in a name) wint 'De Slimste Mens ter Wereld'.
-Kardinaal Danneels, net op pensioen, bloeit helemaal open en ontmoet de liefde van zijn leven. Om de roddelpers te ontlopen, vlucht hij met zijn vijfentwintig jaar jongere vriend naar Zuid-Frankrijk. Daar opent het koppel een Bed & Breakfast 'le point cardinal'.
-In Palestina schieten enkele gefrustreerde jongemannen een paar als raket vermomde kachelpijpen over de Muur die de Israëli's onwettig hebben gebouwd. Er vallen minstens twee lichtgewonden. De Israëli's antwoorden naar eigen woorden 'gepast' met een door de Amerikanen gesteunde rakettenoorlog waarbij duizenden doden vallen langs Palestijnse zijde. Of was dat al in 2008?
-K's Choice brengt een nieuwe plaat uit, die door serieuze rockcritici wordt beschouwd als een meesterwerk. Ze haalt zelfs het Guinness Book of Records, met de vermelding 'saaiste plaat ooit'. Andere genomineerden zijn R.E.M. en Coldplay. Michael Stipe is jaloers en belooft de volgende keer met een nog meer slaapverwekkende plaat te komen. Met een naam als R.E.M. kan hij moeilijk anders.
-Dood deel 2: Nelson Mandela, hij sterft vlak nadat hij de aftrap heeft mogen geven op het WK Voetbal in Zuid-Afrika. Sterven op het veld, het blijft een ideaal.
- Pieter De Crem trekt zijn stoute schoenen aan, doet een veter rond zijn voorhoofd en trekt alleen naar Afghanistan, mompelend: "Ik zal die verrekte Osama zelf wel gaan zoeken, wat is me dat nu." Gewapend met een goed verstopt geheim wapen, trekt hij naar de tribale gebieden op het grensgebied tussen Pak- en Afghanistan. De volgende dag keert hij naar België terug, mission accomplished, Osama uitgeleverd en de 50 miljoen dollar, uitgeloofd voor het vinden van de terrorist in zijn zak.
Hoe speelt ie dat klaar?
In Afghanistan aangekomen, huurt hij de krachtigste muziekinstallatie die hij maar kan vinden, waarna hij de nieuwste CD van Yevgeni door de boxen laat knallen. Na drie minuten komt Osama gillend buitengelopen, recht in de armen van onze Crembo.
-Koningin Fabiola blijft, ondanks eerdere berichten, hardnekkig leven en wint de nieuwste reality show 'De levendste dode van 2010'. Alle andere kandidaten vallen af wegens vroegrijdig sterven. Fabiola sterft uiteindelijk in januari 2011.
-Geert Hoste brengt in zijn nieuwe eindejaarsshow 'Geert Hoste Zuigt' grapjes over het Koningshuis, politici, de capriolen van BV's en van hun voetstuk gevallen sportlui. Niemand had dit zien aankomen. Vooral het Koningshuis, politici, de desbetreffende BV's en de van hun voetstuk gevallen sportlui zelf niet. Dat is althans wat ze achteraf zullen beweren op de Rode Loper.
Zeg dat Zigi het gezegd heeft
woensdag 30 december 2009
dinsdag 29 december 2009
Markante Kerstverhalen - Deel 3
Zoals beloofd komt hier het derde markante kerstverhaal, en zoals ik al eerder zei is het een waargebeurd verhaal. Echt meegemaakt, alleszins door een ex-klasgenoot van mij. Zijn naam is Wouter Deprez, en hij mocht het gaan navertellen op Radio 1. Vorig jaar met kerstmis deed hij dat, onder de titel 'De Bende van Menen'.
Het verhaal begint als volgt: 20 jaar geleden, toen Wouter nog een Woutertje was, werd hij Kabouter Wesley-gewijs op zijn muil geklopt op de trappen van het cultureel centrum van Menen (West-Vlaanderen). Pas later hoorde hij dat hij was afgetroefd door iemand uit 'de bende van Menen', een bende die overal in de buurt amok ging maken. Na een tijdje vergat hij het voorval, maar toen hij jaren later terug aan dat CC kwam, deze keer om zelf een optreden te geven, schoot het traumatische voorval hem opnieuw te binnen. Waarna hij zich begon af te vragen: Wie is dat eigenlijk, die beruchte Bende van Menen, en vooral, hoe zou het er nu mee gaan?
De rest wil Wouter zelf vertellen. Hopelijk verstaat u een woordje West-Vlaams, anders verklap ik het hier: 'hoed' betekent eigenlijk 'goed', en 'sleht' betekent 'slecht'.Zo, nu bent u gewapend. O ja, ga er maar even bij zitten, want het duurt in totaal iets meer dan een uur. Maar het loont de moeite.
Beluister hier het hele verhaal.
Zeg dat Wouter het gezegd heeft.
Tot in 2010!
Zeg dat Zigi dat gezegd heeft.
Het verhaal begint als volgt: 20 jaar geleden, toen Wouter nog een Woutertje was, werd hij Kabouter Wesley-gewijs op zijn muil geklopt op de trappen van het cultureel centrum van Menen (West-Vlaanderen). Pas later hoorde hij dat hij was afgetroefd door iemand uit 'de bende van Menen', een bende die overal in de buurt amok ging maken. Na een tijdje vergat hij het voorval, maar toen hij jaren later terug aan dat CC kwam, deze keer om zelf een optreden te geven, schoot het traumatische voorval hem opnieuw te binnen. Waarna hij zich begon af te vragen: Wie is dat eigenlijk, die beruchte Bende van Menen, en vooral, hoe zou het er nu mee gaan?
De rest wil Wouter zelf vertellen. Hopelijk verstaat u een woordje West-Vlaams, anders verklap ik het hier: 'hoed' betekent eigenlijk 'goed', en 'sleht' betekent 'slecht'.Zo, nu bent u gewapend. O ja, ga er maar even bij zitten, want het duurt in totaal iets meer dan een uur. Maar het loont de moeite.
Beluister hier het hele verhaal.
Zeg dat Wouter het gezegd heeft.
Tot in 2010!
Zeg dat Zigi dat gezegd heeft.
zondag 27 december 2009
Markante Kerstverhalen - Deel 2
Hier volgt het tweede markante kerstverhaal in een reeks van 3. Het is een bericht dat ik eerder deze week ook publiceerde op de website van Knack Focus.
Rage Against The Machine ramt Britse hitlijst
Killing in the name, de eerste single van Rage Against The Machine voert met 500.000 downloads deze week de hitparade aan in Groot-Brittanië. Het nummer dateert van 1992.
Traditiegetrouw met Kerstmis staat de recentste X-factorwinnaar op de bovenste plaats in de hitlijst. En zoals het Kerstmis betaamt staat dat garant voor slappe kost.
Een welgemeende Fuck You
Een Brits echtpaar wilde hier iets aan doen en lanceerde een facebook-campagne om te vermijden dat weer een X-factorwinnaar op 1 zou staan dit jaar. Ze riepen iedereen op om 'Killing in the Name' digitaal te downloaden. Het nummer werd gekozen omwille van het beroemde refrein "Fuck you, I won't do what you told me!" Deze slogan was volgens de initiatiefnemers "een passende manier om X-Factorjurylid Simon Cowell te laten weten dat de massa niet alles slikt wat hen door de strot geduwd wordt".
De band uit Los Angeles reageerde zelf heel enthousiast en beloofde een gratis concert te komen spelen als het initiatief lukte. De Britten gaven massaal gehoor aan de oproep en kochten de afgelopen week ruim een half miljoen legale downloads van het zeventien jaar oude nummer. Hiermee werd meteen een record gevestigd. Nooit eerder werden zoveel digitale downloads verkocht van één nummer.
Da's Rock'n'Roll
X-factorwinnaar Joe McElderly moet met 450.000 verkochte exemplaren van zijn kerstsingle genoegen nemen met de tweede plaats. Zelf amper één jaar oud toen het nummer van RATM uitkwam, had hij tot vorige week nog nooit van deze band gehoord. Hij moet er niets van hebben en omschreef hun muziek als 'dreadful'. "Ze zijn alleen maar aan het schreeuwen! Hoe kan iemand dit nou leuk vinden. Je kunt je toch niet voorstellen dit te horen bij het kerstontbijt bij je opa?" De Britten die de oproep steunden noemen het dan weer "een overwinning van 'echte' muziek op een bedacht concept."
In Groot-Brittannië kunnen ook oude nummers doorstoten in de wekelijkse hitlijst van best verkochte singles. In België is dit niet mogelijk. Hier worden downloads van nummers die ouder zijn dan twee jaar geweerd uit de Ultratop Singles.
Zeg dat Zigi het gezegd heeft.
Rage Against The Machine ramt Britse hitlijst
Killing in the name, de eerste single van Rage Against The Machine voert met 500.000 downloads deze week de hitparade aan in Groot-Brittanië. Het nummer dateert van 1992.
Traditiegetrouw met Kerstmis staat de recentste X-factorwinnaar op de bovenste plaats in de hitlijst. En zoals het Kerstmis betaamt staat dat garant voor slappe kost.
Een welgemeende Fuck You
Een Brits echtpaar wilde hier iets aan doen en lanceerde een facebook-campagne om te vermijden dat weer een X-factorwinnaar op 1 zou staan dit jaar. Ze riepen iedereen op om 'Killing in the Name' digitaal te downloaden. Het nummer werd gekozen omwille van het beroemde refrein "Fuck you, I won't do what you told me!" Deze slogan was volgens de initiatiefnemers "een passende manier om X-Factorjurylid Simon Cowell te laten weten dat de massa niet alles slikt wat hen door de strot geduwd wordt".
De band uit Los Angeles reageerde zelf heel enthousiast en beloofde een gratis concert te komen spelen als het initiatief lukte. De Britten gaven massaal gehoor aan de oproep en kochten de afgelopen week ruim een half miljoen legale downloads van het zeventien jaar oude nummer. Hiermee werd meteen een record gevestigd. Nooit eerder werden zoveel digitale downloads verkocht van één nummer.
Da's Rock'n'Roll
X-factorwinnaar Joe McElderly moet met 450.000 verkochte exemplaren van zijn kerstsingle genoegen nemen met de tweede plaats. Zelf amper één jaar oud toen het nummer van RATM uitkwam, had hij tot vorige week nog nooit van deze band gehoord. Hij moet er niets van hebben en omschreef hun muziek als 'dreadful'. "Ze zijn alleen maar aan het schreeuwen! Hoe kan iemand dit nou leuk vinden. Je kunt je toch niet voorstellen dit te horen bij het kerstontbijt bij je opa?" De Britten die de oproep steunden noemen het dan weer "een overwinning van 'echte' muziek op een bedacht concept."
In Groot-Brittannië kunnen ook oude nummers doorstoten in de wekelijkse hitlijst van best verkochte singles. In België is dit niet mogelijk. Hier worden downloads van nummers die ouder zijn dan twee jaar geweerd uit de Ultratop Singles.
Zeg dat Zigi het gezegd heeft.
zaterdag 26 december 2009
Markante Kerstverhalen - Deel 1
Om het jaar in schoonheid af te sluiten heb ik nog 3 markante kerstverhalen voor u in petto. Deze worden telkens met 1 dag tussen gepubliceerd.
Het eerste verhaal gaat over een man die zich ondanks zijn zware ziekte blijft ontfermen voor zijn medemens, in dit geval de daklozen in Brussel.
Het tweede stukje gaat over de onverwachte kersthit in Groot-Brittanië dit jaar.
Het derde en laatste stukje is een luisterverhaal van Wouter Deprez over zijn bizarre ontmoeting met de bende van Menen. Dit 2 uur durende verhaal was eerder te horen op Radio 1. Hier gepubliceerd met toestemming van Wouter Deprez zelve.
Kerstman voor de daklozen
‘Ondanks zware ziekte blijft Roger zich inzetten voor de daklozen in Brussel’.
Roger Simons is een man van 49 jaar, ex-rijkswachter, maar in zijn hart nog steeds een ‘zwaantje’. Zijn motor staat sinds kort aan de kant, maar niet te koop. Dat krijgt Roger niet over zijn hart. Medische redenen dwongen hem tot vervroegd pensioen. Een jaar geleden kwam het slechte nieuws. De ziekte van Kahler. Botkanker. Ongeneeslijk. Het sloeg in als een bom. Waarom hij? Wat had hij misdaan? Vader van vier kinderen, gelukkig hertrouwd, en bovendien chapterleader van de afdeling Noord-Limburg bij Bikers for Christ (BFC).
Zijn motor mag dan al aan de kant staan, aan zijn idealen blijft hij trouw. Hoewel de kanker vreet aan zijn energie blijft de man verbeten doen wat volgens hem wordt verwacht van een goed Christen: de naakten kleden en de hongerigen voeden. Daarom trekt hij twee keer per jaar naar Brussel, om daar samen met zijn motorclub daklozen te voorzien van kleren en een warme maaltijd. Ik mocht voor één keer mee als gelegenheidsmedewerker.
Er wordt verzameld onder een brug vlakbij het Zuidstation in Brussel. Zo’n veertig mensen komen met volgeladen auto’s toe en beginnen koortsachtig uit te laden. Plaveien worden gekuist om de geur van urine te verdrijven. Tientallen tafels worden opgesteld om de verzamelde kleren op uit te stallen, warme maaltijden worden bereid door mannen en vrouwen in motor-outfits. Ze dragen stoere lederen jassen met prints van BMW (Be My Witness) en 777, een parodie op 666, the number of the Beast. Daarmee profileren ze zich letterlijk als de tegenhangers van de Hell’s Angels.
Honderden daklozen verzamelen ondertussen ongeduldig aan de geïmproviseerde ingang. Na een woordje van bezinning door organisator ‘Biker Bherke’, de oprichter van BFC Belgium, storten de daklozen zich op dit uitzonderlijke festijn. Met kartonnen dozen haasten ze zich vervolgens naar de uitgestalde kleren om er de mooiste of de best passende uit te kiezen. Zoveel als ze kunnen dragen, nemen ze mee. Daarna verdwijnen de meesten weer, anoniem de avond in.
Ik hoor talen waar ik geen woord van versta, maar kan de dankbaarheid van hun gezichten aflezen. “Een heel mooi gebaar”, vertellen sommigen spontaan aan iedereen die meewerkt. De meesten denken er net zo over, al zie ik al eens een enkeling morren, omdat een ander er met een kledingstuk vandoor is dat hij zelf ook wel gewild had. Je kan niet iedereen tevreden stellen.
Twee hectische uren later is alles uitgedeeld en worden de lege tafels weer ingepakt. Het hele gebeuren laat een diepe indruk na bij iedereen die heeft meegeholpen. Opluchting ook, dat het weer goed verlopen is, want het is toch telkens weer een beetje chaotisch. En het besef nu weer naar huis te kunnen, wat ineens niet meer zo vanzelfsprekend lijkt.
De vermoeiende dag weegt zwaar op Roger. Zijn ziekte heeft hem uitgeput en houdt hem de hele daaropvolgende week aan bed gekluisterd, maar aan stoppen wil hij voorlopig niet denken. “Misschien moet ik mijn motor binnenkort inruilen voor een rolstoel. Maar zolang ik het lichamelijk aankan, zal ik dit blijven doen. Mensen in nood proberen te helpen is voor mij de kern van de Christelijke boodschap. Kerstmis is een feest van liefde en vergeving. Met BFC dragen wij die liefde uit door onze daklozenwerking. Een tijdje geleden zat er een brief in de brievenbus. Iemand die jaren dakloos was geweest had nu eindelijk een woonplaats gevonden en wilde ons nog eens bedanken. Voor die mensen zijn wij soms een lichtpuntje in de duisternis. Dat doet me deugd. Daarom blijven we Kerstmannetje spelen.”
Het eerste verhaal gaat over een man die zich ondanks zijn zware ziekte blijft ontfermen voor zijn medemens, in dit geval de daklozen in Brussel.
Het tweede stukje gaat over de onverwachte kersthit in Groot-Brittanië dit jaar.
Het derde en laatste stukje is een luisterverhaal van Wouter Deprez over zijn bizarre ontmoeting met de bende van Menen. Dit 2 uur durende verhaal was eerder te horen op Radio 1. Hier gepubliceerd met toestemming van Wouter Deprez zelve.
Kerstman voor de daklozen
‘Ondanks zware ziekte blijft Roger zich inzetten voor de daklozen in Brussel’.
Roger Simons is een man van 49 jaar, ex-rijkswachter, maar in zijn hart nog steeds een ‘zwaantje’. Zijn motor staat sinds kort aan de kant, maar niet te koop. Dat krijgt Roger niet over zijn hart. Medische redenen dwongen hem tot vervroegd pensioen. Een jaar geleden kwam het slechte nieuws. De ziekte van Kahler. Botkanker. Ongeneeslijk. Het sloeg in als een bom. Waarom hij? Wat had hij misdaan? Vader van vier kinderen, gelukkig hertrouwd, en bovendien chapterleader van de afdeling Noord-Limburg bij Bikers for Christ (BFC).
Zijn motor mag dan al aan de kant staan, aan zijn idealen blijft hij trouw. Hoewel de kanker vreet aan zijn energie blijft de man verbeten doen wat volgens hem wordt verwacht van een goed Christen: de naakten kleden en de hongerigen voeden. Daarom trekt hij twee keer per jaar naar Brussel, om daar samen met zijn motorclub daklozen te voorzien van kleren en een warme maaltijd. Ik mocht voor één keer mee als gelegenheidsmedewerker.
Er wordt verzameld onder een brug vlakbij het Zuidstation in Brussel. Zo’n veertig mensen komen met volgeladen auto’s toe en beginnen koortsachtig uit te laden. Plaveien worden gekuist om de geur van urine te verdrijven. Tientallen tafels worden opgesteld om de verzamelde kleren op uit te stallen, warme maaltijden worden bereid door mannen en vrouwen in motor-outfits. Ze dragen stoere lederen jassen met prints van BMW (Be My Witness) en 777, een parodie op 666, the number of the Beast. Daarmee profileren ze zich letterlijk als de tegenhangers van de Hell’s Angels.
Honderden daklozen verzamelen ondertussen ongeduldig aan de geïmproviseerde ingang. Na een woordje van bezinning door organisator ‘Biker Bherke’, de oprichter van BFC Belgium, storten de daklozen zich op dit uitzonderlijke festijn. Met kartonnen dozen haasten ze zich vervolgens naar de uitgestalde kleren om er de mooiste of de best passende uit te kiezen. Zoveel als ze kunnen dragen, nemen ze mee. Daarna verdwijnen de meesten weer, anoniem de avond in.
Ik hoor talen waar ik geen woord van versta, maar kan de dankbaarheid van hun gezichten aflezen. “Een heel mooi gebaar”, vertellen sommigen spontaan aan iedereen die meewerkt. De meesten denken er net zo over, al zie ik al eens een enkeling morren, omdat een ander er met een kledingstuk vandoor is dat hij zelf ook wel gewild had. Je kan niet iedereen tevreden stellen.
Twee hectische uren later is alles uitgedeeld en worden de lege tafels weer ingepakt. Het hele gebeuren laat een diepe indruk na bij iedereen die heeft meegeholpen. Opluchting ook, dat het weer goed verlopen is, want het is toch telkens weer een beetje chaotisch. En het besef nu weer naar huis te kunnen, wat ineens niet meer zo vanzelfsprekend lijkt.
De vermoeiende dag weegt zwaar op Roger. Zijn ziekte heeft hem uitgeput en houdt hem de hele daaropvolgende week aan bed gekluisterd, maar aan stoppen wil hij voorlopig niet denken. “Misschien moet ik mijn motor binnenkort inruilen voor een rolstoel. Maar zolang ik het lichamelijk aankan, zal ik dit blijven doen. Mensen in nood proberen te helpen is voor mij de kern van de Christelijke boodschap. Kerstmis is een feest van liefde en vergeving. Met BFC dragen wij die liefde uit door onze daklozenwerking. Een tijdje geleden zat er een brief in de brievenbus. Iemand die jaren dakloos was geweest had nu eindelijk een woonplaats gevonden en wilde ons nog eens bedanken. Voor die mensen zijn wij soms een lichtpuntje in de duisternis. Dat doet me deugd. Daarom blijven we Kerstmannetje spelen.”
woensdag 16 december 2009
De Groene Auto
Binnenkort start het zoveelste autosalon voor personenwagens, en dat zullen we geweten hebben. Gewoontegetrouw proberen handelaars elkaar de loef af te steken met de voordeligste prijzen en de nieuwste snufjes.
Meer dan ooit draait het autosalon dit jaar rond energiezuinige wagens. Stuk voor stuk geven fabrikanten de indruk dat we er goed aan doen een nieuwe wagen te kopen van hun merk want hiermee gaan we het milieu redden. Samen voor een mooiere Moeder Aarde.
Zorg voor het milieu geldt meer en meer als lokvogel. In reclamefolders dwarrelen groene lenteblaadjes uit de eens zo vervuilde uitlaat. De natuur fleurt helemaal op als je met je nieuwe wagen door het verlaten landschap rijdt. Je zou haast gaan denken dat de auto-industrie de wereld gered heeft. Frisse lucht nodig? Kom maar mee voor een ritje op de autosnelweg!
The future’s so bright, I gotta wear shades
Het doet me denken aan vroegere tijden, toen de milleniumwende nog veraf leek. In de jaren '50 en '60 droomde de mens van een gouden toekomst die werd mogelijk gemaakt door de voortschrijdende technologie. Het magische jaar 2000 stond symbool voor dit Technologisch Utopia. Ongetwijfeld zouden alle basisproblemen zijn opgelost. De mensen zouden vrolijk rondzweven in allerlei rijdende, glijdende en vliegende voertuigen, aangedreven door revolutionaire energievormen die we ons nog niet konden voorstellen. Scepticisme hieromtrent werd smalend weggelachen. Vooruit zou het gaan. Aan cultuurpessimisme had niemand een boodschap. Door een felroze bril zagen we de toekomst hoopvol tegemoet.
Als nietsvermoedende consument zou je bijna gaan geloven dat het nog uitgekomen is ook. Enorme bedragen worden gespendeerd om termen te bedenken die zowel milieuvriendelijk als sexy klinken. EcoPower technology met een hart voor het milieu; EcoDynamics-systemen met complimenten van de natuur; de nieuwe EcoNetic voor dynamisch en ecologisch rijplezier... Je kunt het zo gek niet bedenken of er bestaat wel een groene slogan voor.
Het zal niet voor vandaag zijn, zeker?
Nu ben ik de eerste om toe te geven dat autofabrikanten naarstig zoeken naar technieken om steeds zuiniger met energie om te springen. Als de oplossing ooit gevonden wordt, zal hij eerder van de autoproducenten zelf komen dan uit politieke hoek. Er zijn strenge Kyoto-normen en zwaar gemediatiseerde conferenties zoals die in Kopenhagen nodig om het politieke tij te keren, maar of dat werkelijk zoden aan de dijk zet, valt nog af te wachten. Uit winstbejag ontwerpen vooruitstrevende motorfabrikanten waarschijnlijk eerder een echt propere motor dan politici een echt afdoend akkoord bereiken.
Maar ondertussen zijn we het magische jaar 2000 al tien jaar gepasseerd. Ik heb nog altijd geen geluidsarme auto’s zien vliegen, de files worden er niet korter op en vervuiling is één van de grootste problemen die ons collectief bedreigen. Waarom lees ik daar niets over in de reclame? Mogen we zeggen dat die misschien een heel klein beetje misleidend is? De groene auto, jongens en meisjes, die is nog niet voor morgen.
Zeg dat Zigi het gezegd heeft.
Meer dan ooit draait het autosalon dit jaar rond energiezuinige wagens. Stuk voor stuk geven fabrikanten de indruk dat we er goed aan doen een nieuwe wagen te kopen van hun merk want hiermee gaan we het milieu redden. Samen voor een mooiere Moeder Aarde.
Zorg voor het milieu geldt meer en meer als lokvogel. In reclamefolders dwarrelen groene lenteblaadjes uit de eens zo vervuilde uitlaat. De natuur fleurt helemaal op als je met je nieuwe wagen door het verlaten landschap rijdt. Je zou haast gaan denken dat de auto-industrie de wereld gered heeft. Frisse lucht nodig? Kom maar mee voor een ritje op de autosnelweg!
The future’s so bright, I gotta wear shades
Het doet me denken aan vroegere tijden, toen de milleniumwende nog veraf leek. In de jaren '50 en '60 droomde de mens van een gouden toekomst die werd mogelijk gemaakt door de voortschrijdende technologie. Het magische jaar 2000 stond symbool voor dit Technologisch Utopia. Ongetwijfeld zouden alle basisproblemen zijn opgelost. De mensen zouden vrolijk rondzweven in allerlei rijdende, glijdende en vliegende voertuigen, aangedreven door revolutionaire energievormen die we ons nog niet konden voorstellen. Scepticisme hieromtrent werd smalend weggelachen. Vooruit zou het gaan. Aan cultuurpessimisme had niemand een boodschap. Door een felroze bril zagen we de toekomst hoopvol tegemoet.
Als nietsvermoedende consument zou je bijna gaan geloven dat het nog uitgekomen is ook. Enorme bedragen worden gespendeerd om termen te bedenken die zowel milieuvriendelijk als sexy klinken. EcoPower technology met een hart voor het milieu; EcoDynamics-systemen met complimenten van de natuur; de nieuwe EcoNetic voor dynamisch en ecologisch rijplezier... Je kunt het zo gek niet bedenken of er bestaat wel een groene slogan voor.
Het zal niet voor vandaag zijn, zeker?
Nu ben ik de eerste om toe te geven dat autofabrikanten naarstig zoeken naar technieken om steeds zuiniger met energie om te springen. Als de oplossing ooit gevonden wordt, zal hij eerder van de autoproducenten zelf komen dan uit politieke hoek. Er zijn strenge Kyoto-normen en zwaar gemediatiseerde conferenties zoals die in Kopenhagen nodig om het politieke tij te keren, maar of dat werkelijk zoden aan de dijk zet, valt nog af te wachten. Uit winstbejag ontwerpen vooruitstrevende motorfabrikanten waarschijnlijk eerder een echt propere motor dan politici een echt afdoend akkoord bereiken.
Maar ondertussen zijn we het magische jaar 2000 al tien jaar gepasseerd. Ik heb nog altijd geen geluidsarme auto’s zien vliegen, de files worden er niet korter op en vervuiling is één van de grootste problemen die ons collectief bedreigen. Waarom lees ik daar niets over in de reclame? Mogen we zeggen dat die misschien een heel klein beetje misleidend is? De groene auto, jongens en meisjes, die is nog niet voor morgen.
Zeg dat Zigi het gezegd heeft.
dinsdag 8 december 2009
Binnenkort interessant nieuws
Na een paar weken blogstilte (examens, deadlines, het leven, ...) kan ik deze week eindelijk weer ademhalen en me eens voor mijn computer zetten om nog es een ongetwijfeld baanbrekend interessant stukske te schrijven.
Ondertussen kan u op www.focusknack.be terecht voor muzieknieuws allerhande. Reageer gerust.
Doe alsof ge thuis zijt.
Zeg dat Zigi het gezegd heeft
Ondertussen kan u op www.focusknack.be terecht voor muzieknieuws allerhande. Reageer gerust.
Doe alsof ge thuis zijt.
Zeg dat Zigi het gezegd heeft
Abonneren op:
Posts (Atom)
