In his own words

https://www.mixcloud.com/ZIGGYSTARDJ/da-funk-of-michael-jackson/

Who's Bad? De Boodschap van Michael Jackson

De verborgen boodschap van 's werelds meest beroemde artiest, oftewel de verdoken code van een veelbesproken dode

Michael Jackson was een veelgeplaagd artiest. Een privéleven was een luxe die de man zich amper kon voorstellen. Niet voor niets zong hij al in '84: 'I always feel like somebody's watching me'. Naast beroemdheid en een niet aflatende mediabelangstelling leverde zijn vreemde gedrag hem ook bakken kritiek op.Naar aanleiding van zijn overlijden twee jaar geleden poog ik een frisse kijk te bieden op zijn immense nalatenschap.

In het licht van de vele verhalen die over hem de ronde deden probeer ik de man psychologisch te doorgronden door een tekstanalyse van zijn strafste nummers . Met andere woorden: wat was de boodschap van Michael Jackson?

'Look at all these rumours...'

Het voormalige wonderkind flirtte in zijn songs uitgebreid met zijn bad boy-imago. Maar was hij slechts een onschuldige wannabe (startin' something) die stoerder wilde overkomen dan hij werkelijk was of zit er meer achter?

Na alle muzikale records te hebben verbroken met twee absolute meesterwerken Thriller ('82) en Bad ('87) werd de artiest, naast een bergafwaartse muziekcarrière, sinds de jaren '90 ook geplaagd door niet aflatende beschuldigingen van 'vuil manieren'.

Michael zou het bed onder andere gedeeld hebben met Jordan Chandler, een dertienjarige jongen waarmee hij destijds overal ten tonele verscheen. Jackson wist de veroordelingen te ontlopen mits een schikking van 22 miljoen dollar, maar de speculatie over vermeende feiten heeft hij nooit kunnen ontkrachten. Integendeel, in een interview gaf hij -naïef als hij was- toe dat hij inderdaad weleens geslapen had met minderjarige jongens. Geheel onschuldig natuurlijk...

Opvallende evolutie

Als we even onze innerlijke amateur-psycholoog loslaten op de teksten van Michel van de Jaak, valt ons onmiddellijk een duidelijke evolutie op. In de eerste periode (jaren '80) zong de zelfverklaarde King of Pop met een enorme gedrevenheid. Hij maakte muziek met ballen, componeerde songs met een sterke dramatische zeggingskracht en gaf hij zichzelf vaak opvallend bloot. Conflictsituaties, duistere verlangens en dubieuze gevoelens zijn telkens terugkerende thema's. Zijn de teksten uit die periode een vermomde schuldbekentenis? Speelt Michael met zijn publiek door hints en verdoken aanwijzingen te geven, zoals een kat speelt met haar prooi?

Vanaf de jaren '90 lijkt die gedrevenheid van de beginjaren verdwenen. Aanslepende kritieken en dreigende rechtszaken hebben hem mogelijk afgeschrikt, waardoor hij veiliger oorden opzoekt in zijn nummers. Slappe promoplaatjes à la Black or White, Heal the World, of Earth Song worden zijn nieuwe handelsmerk. Het redden van de wereld wordt nu plots zijn hoogste prioriteit. Is dit een vorm van compensatie, om zijn geweten te sussen?

Was hij eerst een watje die een bad boy wilde zijn, werd hij plots gebombardeerd tot bad guy die dan uiteindelijk toch liever terug een watje zou willen zijn. Het kan verkeren.

You can't judge a man until you moonwalked a mile in his shoes.

Ter illustratie worden hieronder enkele opmerkelijke nummers geserveerd. Houd alvast witte sokken en een iets te korte zwarte broek binnen handbereik.
Show them no funk is strong as your fire, it doesn't matter who's wrong or right, just read it...


-THRILLER: de waarschuwing

Hierin zien we de aankondiging van Jackson's vreemde gedrag. Hij is anders dan andere jongens en weet dat hij een duistere kant in zich draagt. Dit 'anders zijn' boezemt de 22-jarige Jackson nog angst in.

"I have something i wanna tell you... i'm not like other guys... ("Of course not, that's why i love you.) No, i mean i'm different." Hierop verandert de schuchtere jongen in een weerwolf, die nog net "Get away!" kan brullen, zodat zijn slachtoffer op het nippertje kan ontkomen, voorlopig althans...



"There's demons closing in on every side... this is thriller night, i can thrill you more than any ghost would dare to try..."

Aan het eind van het nummer lijkt de zanger weer normaal, maar net dit 'normaal zijn' blijkt slechts een masker wanneer hij zich demonisch naar de camera toedraait.


-P.Y.T. (Pretty Young Thing): de hormonale fase

De titel laat niet veel aan de verbeelding over, maar vooralsnog klinkt het tamelijk onschuldig en naïef. Misschien beseft hij de gevolgen van zijn hormonale opstoten nog niet ten volle...



"I want to love you, pretty young thing, you need some lovin', tender lovin' care, and i'll take you there... Nothing can stop this burning desire... cool my fire yearning... Hit the lovin' spot, i'll give you all i've got..."


-BILLIE JEAN: de ontkenningsfase.

De artiest voorziet problemen en begint zich alvast te wapenen tegen mogelijke beschuldigingen: 'Die kleine is niet van mij, ook al heeft ie mijn ogen'.



"Mother always told me: be careful of who you love, and be careful of what you do, 'cause the lie becomes the truth! BJ is not my lover, she's just a girl who claims that i am the one, but the kid is not my son (although) his eyes were like mine..."


-BEAT IT: innerlijk conflict.

Michael twijfelt tussen wegrennen en vechten. Hij begint te beseffen dat hij zich op gevaarlijk terrein begeeft, maar wil zich nog niet gewonnen geven. Het conflict tussen nieuwsgierigheid en voorzichtigheid...



"You wanna show them that you're really not scared, you're playing with your life, this ain't no truth or dare. They'll kick you and they'll beat you, then they'll tell you it's fair so beat it. But you wanna be bad..."


-BAD: Hybris (Overmoed).

Op het toppunt van zijn roem (we zijn inmiddels 5 jaar verder) lijkt de superster zich boven alles en iedereen verheven te voelen. Hij weet dat hij grensoverschrijdend gedrag vertoont, maar wie durft hem daarop aan te spreken? In zijn overmoed lijkt hij de voeling met de wereld helemaal te verliezen.



"The word is out, you're doing wrong, gonna lock you up before too long, your lyin' eyes gonna tell you right, so listen up, don't make a fight. Your talk is cheap, you're not a man, you're throwin' stones to hide your hands.
But they say the sky 's the limit, and to me that's really true, but my friend you have seen nothing, just wait 'till i get through
beacause i'm bad, i'm bad (really, really bad)... You know i'm smooth - I'm bad - You know it...
And the whole world has to answer right now just to tell you once again, who's bad...


-SMOOTH CRIMINAL: het schuldgevoel.

Jackson beseft dat hij zelf de crimineel is, maar ondanks het feit dat er een monster in hem schuilt, hoopt hij toch dat zijn slachtoffer het goed stelt. Het is immers niet zijn intentie om het slachtoffer te kwetsen.



"Annie are you ok? Are you ok, Annie? You've been hit by a smooth criminal".


-MAN IN THE MIRROR: de publieke biecht.

Het refrein bevat een niet mis te verstane boodschap:

"I'm starting with the man in the mirror, i'm asking him to change his ways. No message could have been any clearer..."


-DIRTY DIANA: De slachtofferrol.

Op het eerste zicht lijkt het alsof Jackson hier weer de schuld bij de ander legt, om vervolgens zelf de slachtofferrol te claimen. Een trucje dat hij eerder al succesvol toegepast had bij Billie Jean. Maar wat als we Diana staat voor zijn demonen? Die verrekte demonen die hem helemaal in de war sturen? Dan krijgen we een totaal ander beeld!

Een smekende, bijna jankende Jackson verweert zich met al zijn kracht (this time you won't seduce me). Tezelfdertijd voelt ie dat deze dirty demons toch weer de bovenhand zullen halen. De verleiding is te sterk. Zo bekeken is Michael Jackson het slachtoffer van zijn eigen duistere demonen!

De spanning van dit verscheurende innerlijke conflict komt zowel muzikaal als tekstueel tot een dramatisch hoogtepunt. Je voelt als het ware het kantelmoment aanbreken waarop de demonen het overnemen. Een absoluut kippenvelnummer!



"You'll never make me stay so take your weight off of me,
i know your every move so won't you just let me be,
i've been here times before but i was too blind to see
that you seduce every man, this time you won't seduce me.
She's saying that's ok, hey baby do what you please,
i have the stuff that you want, i am the thing that you need.
She looked me deep in the eyes, she's touchin' me so to start,
she says there's no turning back, she trapped me in her heart,
Dirty D, Dirty D, let me be!!
...
She said i have to go home 'cause i'm real tired you see,
but i hate sleeping alone, why don't you come with me?
I said my baby 's at home, she's probably worried tonight,
i didn't call on the phone to say that i'm all right.
Diana walked up to me, she said i'm all yours tonight,
at that i ran to the phone, saying baby i'm all right,
i said: but unlock the door, 'cause i forgot the key.
She said he's not coming home, because he's sleeping with me!
Dirty D, let me be!"

De boodschap

Was MJ echt een naïeve wacko met een dijk van een Peter Pan-syndroom, of eerder een smooth criminal, een manipulatieve psychopaat? Of was hij zich net pijnlijk bewust van zijn demonen en probeerde hij hier publiekelijk mee af te rekenen? De hulpkreet van een wanhopige idealist?

Werd de man met andere woorden verteerd door een verscheurend conflict dat hij probeerde te uiten in de taal die hij het best beheerste, die van de muziek? Was dat zijn echte boodschap?

Zoals veel vedetten heeft de gebleekte halfgod veel devote volgers. Ik wil niemand choqueren of bekeren, ik hoop enkel een frisse kijk te bieden op de immense nalatenschap van een veelbesproken artiest. Of de zelfverklaarde King of Pop ongehavend uit dit mijnenveld gemoonwalkt komt, beslist uiteindelijk iedereen voor zichzelf.

Zeg dat Zigi het gezegd heeft.

Sax4Dummies: Mental Must 4 Musical Mess, part deux

Eén volgehouden saxsolo zegt meer dan duizend woorden..



"He doesn't like George Michael?"

Een vluggertje tussendoor



Sexy Sax Man strikes again, spreading the word of love...



"Oh, he's playing that George Michael Song!"

Sexy Sax Man @ a radio station, still whispering careless



Spreading the vibe like a virus...



When kinky becomes punk: the kinky whisper...



Sax for dummies: a peek inside the kitchen



Y'all still talkin' bout a careless whisper? It wouldn't be appropiate 2 conceal the original... So here it comes!




He didn't know things 4 sure @ the time i guess.. Anyway, nice song, great sax solo!

Zeg dat Zigi het gezegd heeft.

Economie door dummies

(Deze tekst dateert van de periode voor de aanvang van mijn master journalistiek, september 2009, dus in volle kredietcrisis)



In een ‘conjunctuurbeweging’ (conjunctuur wordt gezien als een verandering van het groeipercentage) spreekt men van een slechte conjunctuur als de winst lager is dan het jaar daarvoor. Op het eerste zicht lijkt dit logisch, maar als je hier heel even over nadenkt, vind je een aantal absurditeiten waardoor je het heel anders gaat bekijken. Of ik toch.

Dus als de winst daalt gaat het slecht. Mensen denken misschien dat er dan verlies is, maar dit is helemaal niet waar. Er is winst, alleen niet zoveel als vorig jaar. Omdat we zo gewoon zijn te horen over winststijgingen, want daar draait het kapitalisme om, denken we dat dit normaal is. Wel, in een natuurlijke economie is winst niet per se normaal, dus winststijgingen al helemaal niet. Winst is af en toe normaal om dan vervolgens rekening te houden met verlies. Dus kun je na een aantal winstjaren verwachten dat het de andere kant zal opgaan, dit is de reden waarvoor we sparen (appeltje voor de dorst).

In de kapitalistische economie echter is het de bedoeling om steeds meer te verdienen, en dus zijn we gewoon geworden aan woorden als winst en winstverlaging en dergelijke. Maar dit is enkel zo omdat de economie alleen op groei gericht is. De winst moet er dus zijn, en men veronderstelt eventjes dat dit natuurlijk is. Nu gaat dit goed voor een tijdje (namelijk bij hoogconjunctuur), waarna het dan even wat minder gaat (laagconjunctuur), maar dat wil meestal helemaal niet zeggen dat het slechter gaat, enkel dat het minder stijgt als voorheen. In een statistiek presenteert men die stijgende curve op een horizontale axis zodat het inderdaad lijkt alsof het slecht gaat, zo heeft men dan weer een perfect excuus om besparingen te doen en mensen buiten te gooien, and wat meer. (Volgens mijn oude wiskundeleraar bestonden er drie soorten leugens: gewone leugens, grote leugens en vervolgens statistieken.)

Nu is het eigenlijk heel simpel om te begrijpen dat de winst niet kan blijven stijgen. Dit zou een exponentieel stijgende curve zijn, dus die zou steeds sterker stijgen tot hij 100% omhooggaat. Hoe dom moet je zijn om hierin te trappen? En toch blijken de meeste mensen hierin te geloven. Omdat dat steeds weer gepropagandeerd wordt door allerlei handige, soms enorm irritante reclamejongens op zowel politiek als economisch niveau. Zij worden er goed voor betaald om dit te zeggen en daarom geloven we hen. Maar ik niet.

Want ge voelt toch in uw kloten (of in uw klein teentje) dat dit niet klopt, dat dit ergens stopt en enkel slecht kan aflopen op lange termijn. Maar neen, de reclamejongens hebben, samen met de banken en de bedrijven, iets nieuws bedacht: je moet aandelen kopen in bedrijven, want dat brengt (meestal) meer op (‘winstparcipatie’, wauw klinkt dat niet sexy!). Bedrijven zijn beursgenoteerd, hierdoor kan je jezelf voor een stukje inkopen in zo ’n bedrijf, waardoor je automatisch participeert (deelt) in hun winst. In hun verlies natuurlijk ook, maar dit wordt gemakkelijkheidshalve even vergeten. Heel wat bedrijven maken grote winsten, gedeeltelijk door de grote fiscale voordelen die zij krijgen ten opzichte van natuurlijke personen (gewone mensen dus), dus lijkt het logisch dat je hiervan aandelen koopt, die brengen immers meer op dan spaargeld, dat minder opbrengt dan het kost (dankzij inflatie).

Natuurlijk is dit een recipe 4 disaster, ooit gaan die bedrijven minder winst maken, of zelfs het grootste taboewoord van deze tijd: verlies. Banken, die ook bedrijven zijn, maakten jaarlijkse winsten van duizenden miljarden euro’s (!). Dus als Bank X dit jaar 3000 miljard euro winst maakt, wil dit zeggen dat de directeur nog met een uitgestreken gezicht kan zeggen dat het slechte tijden zijn, en er maatregelen (lees: ontslagen) getroffen moeten worden. Ha ja, want vorig jaar hadden ze nog 4000 miljard Euro winst. De winstdaling bedraagt dus 1000 miljard. Dit zijn reële cijfers en reële reacties van enkele jaren geleden. Let op, die 3000 miljard euro is zuivere winst, dus nadat iedereen en alles uitbetaald is, blijft dit over in de kassa. Kassa, kassa! Maar toch, een winstdaling, en dus een ramp! Want de aandeelhouders morren. Ze hebben zich laten ompraten om hun spaarcenten in te ruilen voor aandelen, want de bankiers hebben hier wel heel-heel-heel hard op aangedrongen, en dus verwachten ze dat die aandelen meer opbrengen. Ze hebben hun zuurverdiende spaarcenten toch niet zomaar omgeruild, zeker! Helaas sinterklaas! They needed your cash and you’re gonna pay for it! Sorry maar dat is nu eenmaal de harde kern van het kapitalisme, het stond allemaal in de ongeschreven kleine lettertjes. You win some you lose some. That’s how it goes when the cash flow flows.

Iedereen weet dat je, als je op de lotto speelt, meer kans maakt op verlies dan op winst. Maar de mensen nemen graag dit risico omdat het een relatief klein verlies is met een potentieel heel grote opbrengst. Met de beurs is dit net zo. Enkel gaat het dan om een potentieel heel groot verlies en zogezegd slechts een klein risico. Awel, op dit moment (2009) zijn veel mensen ‘eraan voor de moeite’, hoewel dit nu eens één van de weinige dingen waren die in de sterren geschreven stonden (Ursa Major - Grote Beer, hoofdstuk 11, tussen gamma en delta). Niet te missen!

Maar nu ziet het er naar uit dat veel bedrijven en banken voor het eerst in jaren echt eens verlies gaan maken. Wat nu? De noodrem op, staatssubsidies vragen, mensen ontslaan, en hiermee nog wegraken ook. In bedrijf Y ging het al maanden slecht, maar in de kredietcrisis heeft men een zondebok gevonden, en zo kan men 30% van het personeel buitensmijten. Probeer als individu maar eens zo hooghartig om te springen met uw geld, op veel staatssubsidies zal je niet moeten rekenen. Ondertussen worden managers, die nooit verkozen zijn en dus nooit verantwoording moeten afleggen aan het volk, royaal bedankt voor bewezen diensten, al hebben ze de financiële putten nooit voorzien, enkel degene die hun eigen ontslagpremie kon teweegbrengen. Maar winnaars geloven niet in geluk, zoals Friedrich Nietzsche (de MC Hammer van de filosofie) al zei, en dus menen de CEO’s dat ze die royale premie (de zogenaamde gouden parachutes) echt wel verdiend hebben, want ze hebben ook wel hard gewerkt zo tussendoor, zeggen ze dan met een uitgestreken gezicht. Wat een belediging voor alle arbeiders die ook verdomd hard werken! Die zich op hun vijfenveertigste afvragen of ze volgend jaar nog kunnen blijven werken, want een vrouw en 2 kinderen (en eventueel nog alimentatie), dat kost meer dan een pak! En op zo’n moment ergens aangenomen worden, dat is al bijna even absurd als je geld inzetten op de lotto. Maar ja, sommigen geloven ook nog steeds in the American Dream, dus inderdaad het kan! Yes you can! Met een waarschijnlijkheid van 1 op 1 miljoen weliswaar, maar het kan! Blijf vooral investeren! Bijvoorbeeld op

rekeningnr: 001-216-3050-26

Bedankt voor uw steun!

Zeg dat Zigi het gezegd heeft.

Afzien met de glimlach: het verhaal van een Limburgse ecotoerist

Vandaag (woensdag 6 april) exact twee jaar geleden liet Paul Truyens (44) zijn geboortedorp Hechtel achter zich. De eigenzinnige eigenaar van café/restaurant Paul’s Wereld trok zijn stoute schoenen aan en plantte een bordje ‘te koop’ voor zijn zaak om vervolgens zijn grootste droom na te jagen: de wereld rondreizen … op de fiets. Na twee jaar trappen en met 33.000 km in de kuiten denkt de Limburger nog bijlange niet aan terugkeren. Zijn boodschap: “Leve de vrijheid!”

Een kleine greep uit de vaak exotische namen die Paul al mocht aankruisen op zijn reisroute: Abu Dhabi, Japan, Cambodja, Zuid-Korea … Vanzelfsprekend is het lijstje verre van volledig. Vanuit Bangkok, waar zijn broers hem vorige maand een bezoekje brachten, kregen we de Trappende Tripper aan de lijn. “Staan verder nog op het programma: Indonesië, Australië, Nieuw Zeeland. Dan via Antarctica met de boot naar Patagonië (Argentinië), en zo weer helemaal omhoog tot in Alaska. Daarna moet je het mij nog maar eens komen vragen,” lacht hij.

Toppen en dalen

De ecotripper ondervond best wel wat tegenspoed gedurende zijn eerste 24 maanden: “Tijdens een autoritje in Georgië donderden we in een diepe afgrond, nota bene de eerste keer dat ik in een auto stapte. Zo belandde ik in het ziekenhuis. Ook in China moest ik een tijdje het bed houden, geveld door een zonnesteek.” In Turkije werd dan weer zijn filmmateriaal gestolen. Toch temperden deze incidenten zijn geestdrift allerminst. “In feite til ik daar niet zo zwaar aan, nu zijn dat enkel nog anekdotes. De hoogtepunten zijn immers veel talrijker. Het vrijheidsgevoel, de prachtige natuur, interessante ontmoetingen: iemand die je onverwacht een comfortabele slaapplaats aanbiedt, of het geweldige gevoel als het klikt met iemand die toevallig dezelfde richting uit fietst. Puur genot!”


“Dikwijls kampeer ik in de openlucht. Om de eenzaamheid te trotseren heb ik een klein reisgitaartje bij me, gekregen van de jongens van El Guapo Stuntteam (Limburgse rockband, momenteel actief bij The Sore Losers en Vermin Twins), en mijn iPod met zowat achttienduizend muzieknummers. Ideaal om ’s avonds de tijd te doden, want om zeven uur wordt het donker. Levensgevaarlijk om dan nog te fietsen, dus moet ik zorgen dat mijn tentje staat opgesteld..”


“De beste herinneringen bewaar ik aan lange tochten in de prachtige natuur. Soms was er dagenlang geen levende ziel te bespeuren, best bevreemdend maar juist daarom ook heel intens. De voldoening na een succesvolle beklimming van een bergtop is onbeschrijflijk. Het is zwaar afzien, maar dan wel met een glimlach tot achter mijn oren.”

“Afhankelijk van het weer, de staat van het wegdek en de goesting leg ik gemiddeld 50 tot 150 km per dag af. Josephine (koosnaampje voor zijn fiets) heeft me nog niet echt in de steek gelaten, al heb ik wel wat stukken moeten laten vervangen. Maar wat wil je, na meer dan 30.000 km? Soms fiets ik achtereenvolgens twaalf à veertien dagen om een bepaalde stad te bereiken, om die vervolgens twee dagen tot een week later weer achter mij te laten. Want er valt nog zoveel te beleven…”

Bollywood Action Hero

“In India speelde ik mee in een heuse Bollywood actiefilm. Toen ik in Mumbai aankwam, waren ze net figuranten aan het rekruteren aan de ‘Gateway to India’. Dat is een reusachtige triomfboog vlakbij het Taj Mahal hotel, waar twee jaar geleden die beruchte bomaanslag werd gepleegd. Samen met negen andere bleekscheten die daar toevallig rondhingen heb ik me ingeschreven. Onze opdracht? De toerist uithangen, een praatje slaan met wat vrouwelijk schoon en net op tijd wegspringen voor aanstormende gangsters. We hebben daar elk 500 roepies (ongeveer tien euro, nvdr) aan verdiend. Die hebben we samen opgemaakt aan enkele glazen bier. Ongelooflijk gelachen die avond!”


“Ik ben kok van opleiding, dus ik geniet enorm van lekker eten. Daarom durf ik me wel eens te laten gaan wanneer een menu er veelbelovend uitziet. Hierdoor slinkt mijn geldreserve soms wat sneller dan verwacht. Maar of dat mijn toekomstige reisplannen in het gedrang brengt? Nee, daar maak ik me niet druk om. Ik heb al heel wat mensen leren kennen uit Australië, ik reken erop dat ik down south afwisselend drie maanden kan werken en fietsen. Wie weet zoeken ze daar wel iemand met filmervaring als opvolger voor Crocodile Dundee?”

We beloven dat we het zullen laten weten, en wensen hem voor het verdere verloop van zijn reis de wind van achter. Mogen de wielergoden hem welgezind zijn.

Op www.paulswereld.be vind je geregeld updates en foto’s van zijn reis.

Zeg dat Zigi het gezegd heeft.

You Only ‘live’ twice: Tribute to John Barry

-Donderdag 21 oktober:: John Barry in concert, Brussels Philharmonic - het Kuipke Gent
-Zaterdag 23 oktober: Tribute to John Barry, The Whodads - Vooruit Gent.

Tijdens het voorbije Gentse Filmfestival werd de muzikale erfenis van John Barry tweemaal in de verf gezet. Klassiek versus rock-’n-roll. Telkenmale in een ander jasje, maar swingend en begeesterend in gelijk welke opvoering: only ‘live’ twice. “Shaken that is, not stirred.”

Voor het succes van geheimagent 007 is de muziek van Barry net zo essentieel als de befaamde Bondgirls. Door maar liefst 11 Bondfilms te voorzien van onvergetelijke muziek, drukte Barry een onuitwisbare stempel op de avonturen van de Britse spion. Goldfinger, You only live twice, Dr. No, Octopussy… Initials JB.

Geen Bond zonder Barry dus, maar dat wil nog niet zeggen dat Barry niet schittert zonder Bond. De man voorzag maar liefst een honderdtal films van muziek, gaande van Dances with Wolves (1990), over Chaplin (1992) tot de erotische thriller Body Heat (1981). Ook seventies-series als The Persuaders, met in de hoofdrollen Roger Moore en de onlangs overleden Tony Curtis, voorzag hij van een vette sound.

Zelfs als vrouwenmagneet moet Barry niet onderdoen voor zijn illustere initiaalgenoot 007. De man deelde de lakens onder meer met Jane Birkin en Nancy Sinatra. Over zijn andere veroveringen heerst een discrete sluier. Met een palmares dat mindere goden weleens jaloers zou kunnen stemmen, doet hij daarover wijselijk het zwijgen toe.

In het kader van het Internationaal Filmfestival Gent werd zijn muzikale erfenis afgelopen week tweemaal in de verf gezet. Op donderdag 21 oktober bracht het Brussels Philharmonic, het Vlaams Radio Orkest waarmee het Filmfestival al jaren samenwerkt , een hommage aan JB onder leiding van Nicholas Dodd, een van ‘s werelds toonaangevende dirigenten voor filmmuziek.

Oorspronkelijk zou de 76-jarige Barry naar Gent komen om een Lifetime Achievement Award in ontvangst te nemen, maar helaas besliste zijn dokter daar anders over. Wellicht vreesde die voor ‘de vloek van Solomon Burke’, de soulzanger die een week eerder dood neerzeeg in de luchthaven van Schiphol. Barry werd te elfder ure afgeraden om het vliegtuig te nemen.

Ondanks de afwezigheid van de meester kon het publiek genieten van zijn magische, van filmbeelden voorziene muziek en viel het onder meer een opgemerkte gastperformance te beurt van Rhythm Junk Steven De Bruyn, de Toots Thielemans van de rock-’n-roll.

Op zaterdag 23 oktober was het de beurt aan surfcombo the Whodads om het repertoire van de man te plunderen. De achttienkoppige big band geleid door Steven Janssens (ook bekend als gitarist bij Daan) sloot het filmfestival passend af met hun tribute to John Barry. Zowel de swingendste filmklassiekers als meer obscure, maar daarom niet minder opzwepende parels van The JB Seven verdienden hun plaats in de set. Niemand is beter geschikt om ook die minder bekende kant van zijn oeuvre levend te houden, getuige daarvan sexy surfnummers als het met dertien blazers gebrachte Beat Girl, Bees Knees en Beat for Beatniks…

Om nog een idee te geven van JB’s muzikale invloed: de eerste soundtrack die ooit op plaat verscheen, was van zijn hand. Het betrof de film Beat Girl (zie trailer hieronder) uit ’59. Niet voor niets wordt zijn werk veelvuldig gesampled en gecoverd; Kanye West, Fatboy Slim, The Prodigy, Wu-Tang Clan, en Robbie Williams, allen leenden ze zijn muziek om hun eigen werk beter te doen klinken. Check it out now, funk soul brother!

Kortom, u begrijpt het: de man maakt muziek met eeuwigheidswaarde. Barry is de Beethoven van de 20ste eeuw. Zeg dat Zigi het gezegd heeft.

Playlist Brussels Philharmonic:

Goldfinger
On her Majesty’s secret service
Zulu
Somewhere in time
Moviola
The Persuaders
Mary Queen of Scots
Midnight Cowboy
Dances with wolves
Born Free
Octopussy
Out of Africa
Body Heat
Chaplin
Space March (uit You only live twice)
The Knack
James Bond Suite (James Bond Theme/From Russia with love/Thunderball/007/You only live twice/On her majesty’s secret service/Diamonds are forever)

Playlist Whodads:

The Ipcress File
The Persuaders
Vendetta
Danny Scipio theme
Bees Knees
Beat for Beatniks
Beat Girl
The Island Speaks!
James Bond theme
007
Goldfinger
You only live twice
Thunderball
Space March
On her Majesty’s secret service

Stoelen aan de kant voor het aanstekelijke Beat Girl:



Meer geboeid door de illustere Bondgirls? Dacht ik het niet!



Zigi Thijs

CD-recensie: Aloe Blacc: Good Things

Op basis van de aanstekelijke single I need a dollar en enkele beluisterde fragmenten op het wereldwijde web togen we goedgeluimd naar de platenboer om de nieuwe CD Good Things van soulbelofte Aloe Blacc aan te schaffen. Ronkende vergelijkingen met grote namen in de wereld van de Soul deden ons al watertanden. Bill Withers, Sly & the Family Stone en Marvin Gaye worden als inspiratie vernoemd, niet van de minsten. Ondergetekende is een grote fan van de twee eerstgenoemden: eerlijke muziek, maar met cojones ter grootte van basketballen, daar kan menig artiest wat van opsteken. Benieuwd of Good things deze verwachtingen kan inlossen.

Opener I need a dollar hoeven we niet meer voor te stellen: bezield, kwetsbaar, maar ook vastberaden, zo hebben we onze muziek graag. De funky wahwah-sound van Hey Brother doet denken aan Isaac Hayes’ theme from Shaft, drijvend op een uiterst aanstekelijke gitaarriff die wordt versterkt door een uitgekiende blazerssectie. Ook titelnummer Good Things swingt lekker weg: feelgood funk die refereert aan zuiderse terrasjes, met een subtiele verwijzing naar I can’t stand the rain, maar dan vanuit een zonniger perspectief. Take me back, een reflectie over de condition humaine en de ondoorgrondelijke wegen van Vrouwe Justitia is soul van de bovenste plank, terwijl Miss fortune die soul dan weer met reggae vermengt, een geslaagde combinatie die voor de nodige animo zorgt. Denk aan Postmen of Doe Maar die haasje-over spelen met Gnarls Barkley, en daar ook mee wegraken: klasse.

Maar naar het einde toe komen de wolken stevig opzetten. Over cover Femme Fatale, een adaptatie van een nummer van the Velvet Underground, valt nog te discussiëren: beter dan het origineel, al begint hij na een tijdje wat te vervelen. Hierna wordt het tijd om de skiptoets op de afstandsbediening te testen. Na het titelnummer volgen enkele volstrekt overbodige nummers (You make me smile, If I en Mama hold my hand) waar het zeemzoeterige vanaf druipt. Leuk als je net je lief verleid hebt tot een partijtje sweet romancing, maar verder zo stroperig dat het bijna gênant wordt. Skippen die handel. Ook halve afsluiter Politician, een reprise van een ouder nummer, had wat ons betreft niet meer echt gehoeven. Onze aandacht was ondertussen zodanig verslapt dat we al op zoek waren naar het zwaardere spul. Misschien lag het aan de hoge verwachtingen (ja, wij lezen ook andere recensies), maar al bij al valt het album wat licht uit.

We blijven achter met het gevoel dat je krijgt na het nuttigen van een glas Heineken: het mocht toch net dat tikkeltje straffer. Het genie dat Bill Withers of Sly Stone ooit tentoonspreidden, wordt hier bijlange niet geëvenaard. Good things maakt zijn naam maar half waar. Maar geef hem nog enkele hete zomers, en minstens één donkere winter, en we gunnen deze artiest nog een kans. Doe ons ondertussen maar een Duvelke.

Zeg dat Zigi het gezegd heeft.