Om het jaar mooi af te ronden volgen hier nog enkele gewaagde voorspellingen voor 2010. Iemand moet het doen ten slotte. Een tas koffiedrab, een glazen bol en een portie gezond verstand is alles wat ik daarbij nodig heb. Volgend jaar zullen we zien of ik een boeiende toekomst als astroloog tegemoet ga...
-Eerste bekende dode: Mick Jagger, the Rolling Stones blijven hardnekkig doorgaan. Vreemd genoeg is er bij Madame Tussauds in London een exacte copie van MJ verdwenen.
-Yves Leterme splitst Brussel-Halle-Vilvoorde in een vijf minuten durende vlaag van politieke moed. Spijtig genoeg wordt hij even later wakker, badend in vers tsjevenzweet, zonder regering.
-Linda De Win (what's in a name) wint 'De Slimste Mens ter Wereld'.
-Kardinaal Danneels, net op pensioen, bloeit helemaal open en ontmoet de liefde van zijn leven. Om de roddelpers te ontlopen, vlucht hij met zijn vijfentwintig jaar jongere vriend naar Zuid-Frankrijk. Daar opent het koppel een Bed & Breakfast 'le point cardinal'.
-In Palestina schieten enkele gefrustreerde jongemannen een paar als raket vermomde kachelpijpen over de Muur die de Israëli's onwettig hebben gebouwd. Er vallen minstens twee lichtgewonden. De Israëli's antwoorden naar eigen woorden 'gepast' met een door de Amerikanen gesteunde rakettenoorlog waarbij duizenden doden vallen langs Palestijnse zijde. Of was dat al in 2008?
-K's Choice brengt een nieuwe plaat uit, die door serieuze rockcritici wordt beschouwd als een meesterwerk. Ze haalt zelfs het Guinness Book of Records, met de vermelding 'saaiste plaat ooit'. Andere genomineerden zijn R.E.M. en Coldplay. Michael Stipe is jaloers en belooft de volgende keer met een nog meer slaapverwekkende plaat te komen. Met een naam als R.E.M. kan hij moeilijk anders.
-Dood deel 2: Nelson Mandela, hij sterft vlak nadat hij de aftrap heeft mogen geven op het WK Voetbal in Zuid-Afrika. Sterven op het veld, het blijft een ideaal.
- Pieter De Crem trekt zijn stoute schoenen aan, doet een veter rond zijn voorhoofd en trekt alleen naar Afghanistan, mompelend: "Ik zal die verrekte Osama zelf wel gaan zoeken, wat is me dat nu." Gewapend met een goed verstopt geheim wapen, trekt hij naar de tribale gebieden op het grensgebied tussen Pak- en Afghanistan. De volgende dag keert hij naar België terug, mission accomplished, Osama uitgeleverd en de 50 miljoen dollar, uitgeloofd voor het vinden van de terrorist in zijn zak.
Hoe speelt ie dat klaar?
In Afghanistan aangekomen, huurt hij de krachtigste muziekinstallatie die hij maar kan vinden, waarna hij de nieuwste CD van Yevgeni door de boxen laat knallen. Na drie minuten komt Osama gillend buitengelopen, recht in de armen van onze Crembo.
-Koningin Fabiola blijft, ondanks eerdere berichten, hardnekkig leven en wint de nieuwste reality show 'De levendste dode van 2010'. Alle andere kandidaten vallen af wegens vroegrijdig sterven. Fabiola sterft uiteindelijk in januari 2011.
-Geert Hoste brengt in zijn nieuwe eindejaarsshow 'Geert Hoste Zuigt' grapjes over het Koningshuis, politici, de capriolen van BV's en van hun voetstuk gevallen sportlui. Niemand had dit zien aankomen. Vooral het Koningshuis, politici, de desbetreffende BV's en de van hun voetstuk gevallen sportlui zelf niet. Dat is althans wat ze achteraf zullen beweren op de Rode Loper.
Zeg dat Zigi het gezegd heeft
woensdag 30 december 2009
dinsdag 29 december 2009
Markante Kerstverhalen - Deel 3
Zoals beloofd komt hier het derde markante kerstverhaal, en zoals ik al eerder zei is het een waargebeurd verhaal. Echt meegemaakt, alleszins door een ex-klasgenoot van mij. Zijn naam is Wouter Deprez, en hij mocht het gaan navertellen op Radio 1. Vorig jaar met kerstmis deed hij dat, onder de titel 'De Bende van Menen'.
Het verhaal begint als volgt: 20 jaar geleden, toen Wouter nog een Woutertje was, werd hij Kabouter Wesley-gewijs op zijn muil geklopt op de trappen van het cultureel centrum van Menen (West-Vlaanderen). Pas later hoorde hij dat hij was afgetroefd door iemand uit 'de bende van Menen', een bende die overal in de buurt amok ging maken. Na een tijdje vergat hij het voorval, maar toen hij jaren later terug aan dat CC kwam, deze keer om zelf een optreden te geven, schoot het traumatische voorval hem opnieuw te binnen. Waarna hij zich begon af te vragen: Wie is dat eigenlijk, die beruchte Bende van Menen, en vooral, hoe zou het er nu mee gaan?
De rest wil Wouter zelf vertellen. Hopelijk verstaat u een woordje West-Vlaams, anders verklap ik het hier: 'hoed' betekent eigenlijk 'goed', en 'sleht' betekent 'slecht'.Zo, nu bent u gewapend. O ja, ga er maar even bij zitten, want het duurt in totaal iets meer dan een uur. Maar het loont de moeite.
Beluister hier het hele verhaal.
Zeg dat Wouter het gezegd heeft.
Tot in 2010!
Zeg dat Zigi dat gezegd heeft.
Het verhaal begint als volgt: 20 jaar geleden, toen Wouter nog een Woutertje was, werd hij Kabouter Wesley-gewijs op zijn muil geklopt op de trappen van het cultureel centrum van Menen (West-Vlaanderen). Pas later hoorde hij dat hij was afgetroefd door iemand uit 'de bende van Menen', een bende die overal in de buurt amok ging maken. Na een tijdje vergat hij het voorval, maar toen hij jaren later terug aan dat CC kwam, deze keer om zelf een optreden te geven, schoot het traumatische voorval hem opnieuw te binnen. Waarna hij zich begon af te vragen: Wie is dat eigenlijk, die beruchte Bende van Menen, en vooral, hoe zou het er nu mee gaan?
De rest wil Wouter zelf vertellen. Hopelijk verstaat u een woordje West-Vlaams, anders verklap ik het hier: 'hoed' betekent eigenlijk 'goed', en 'sleht' betekent 'slecht'.Zo, nu bent u gewapend. O ja, ga er maar even bij zitten, want het duurt in totaal iets meer dan een uur. Maar het loont de moeite.
Beluister hier het hele verhaal.
Zeg dat Wouter het gezegd heeft.
Tot in 2010!
Zeg dat Zigi dat gezegd heeft.
zondag 27 december 2009
Markante Kerstverhalen - Deel 2
Hier volgt het tweede markante kerstverhaal in een reeks van 3. Het is een bericht dat ik eerder deze week ook publiceerde op de website van Knack Focus.
Rage Against The Machine ramt Britse hitlijst
Killing in the name, de eerste single van Rage Against The Machine voert met 500.000 downloads deze week de hitparade aan in Groot-Brittanië. Het nummer dateert van 1992.
Traditiegetrouw met Kerstmis staat de recentste X-factorwinnaar op de bovenste plaats in de hitlijst. En zoals het Kerstmis betaamt staat dat garant voor slappe kost.
Een welgemeende Fuck You
Een Brits echtpaar wilde hier iets aan doen en lanceerde een facebook-campagne om te vermijden dat weer een X-factorwinnaar op 1 zou staan dit jaar. Ze riepen iedereen op om 'Killing in the Name' digitaal te downloaden. Het nummer werd gekozen omwille van het beroemde refrein "Fuck you, I won't do what you told me!" Deze slogan was volgens de initiatiefnemers "een passende manier om X-Factorjurylid Simon Cowell te laten weten dat de massa niet alles slikt wat hen door de strot geduwd wordt".
De band uit Los Angeles reageerde zelf heel enthousiast en beloofde een gratis concert te komen spelen als het initiatief lukte. De Britten gaven massaal gehoor aan de oproep en kochten de afgelopen week ruim een half miljoen legale downloads van het zeventien jaar oude nummer. Hiermee werd meteen een record gevestigd. Nooit eerder werden zoveel digitale downloads verkocht van één nummer.
Da's Rock'n'Roll
X-factorwinnaar Joe McElderly moet met 450.000 verkochte exemplaren van zijn kerstsingle genoegen nemen met de tweede plaats. Zelf amper één jaar oud toen het nummer van RATM uitkwam, had hij tot vorige week nog nooit van deze band gehoord. Hij moet er niets van hebben en omschreef hun muziek als 'dreadful'. "Ze zijn alleen maar aan het schreeuwen! Hoe kan iemand dit nou leuk vinden. Je kunt je toch niet voorstellen dit te horen bij het kerstontbijt bij je opa?" De Britten die de oproep steunden noemen het dan weer "een overwinning van 'echte' muziek op een bedacht concept."
In Groot-Brittannië kunnen ook oude nummers doorstoten in de wekelijkse hitlijst van best verkochte singles. In België is dit niet mogelijk. Hier worden downloads van nummers die ouder zijn dan twee jaar geweerd uit de Ultratop Singles.
Zeg dat Zigi het gezegd heeft.
Rage Against The Machine ramt Britse hitlijst
Killing in the name, de eerste single van Rage Against The Machine voert met 500.000 downloads deze week de hitparade aan in Groot-Brittanië. Het nummer dateert van 1992.
Traditiegetrouw met Kerstmis staat de recentste X-factorwinnaar op de bovenste plaats in de hitlijst. En zoals het Kerstmis betaamt staat dat garant voor slappe kost.
Een welgemeende Fuck You
Een Brits echtpaar wilde hier iets aan doen en lanceerde een facebook-campagne om te vermijden dat weer een X-factorwinnaar op 1 zou staan dit jaar. Ze riepen iedereen op om 'Killing in the Name' digitaal te downloaden. Het nummer werd gekozen omwille van het beroemde refrein "Fuck you, I won't do what you told me!" Deze slogan was volgens de initiatiefnemers "een passende manier om X-Factorjurylid Simon Cowell te laten weten dat de massa niet alles slikt wat hen door de strot geduwd wordt".
De band uit Los Angeles reageerde zelf heel enthousiast en beloofde een gratis concert te komen spelen als het initiatief lukte. De Britten gaven massaal gehoor aan de oproep en kochten de afgelopen week ruim een half miljoen legale downloads van het zeventien jaar oude nummer. Hiermee werd meteen een record gevestigd. Nooit eerder werden zoveel digitale downloads verkocht van één nummer.
Da's Rock'n'Roll
X-factorwinnaar Joe McElderly moet met 450.000 verkochte exemplaren van zijn kerstsingle genoegen nemen met de tweede plaats. Zelf amper één jaar oud toen het nummer van RATM uitkwam, had hij tot vorige week nog nooit van deze band gehoord. Hij moet er niets van hebben en omschreef hun muziek als 'dreadful'. "Ze zijn alleen maar aan het schreeuwen! Hoe kan iemand dit nou leuk vinden. Je kunt je toch niet voorstellen dit te horen bij het kerstontbijt bij je opa?" De Britten die de oproep steunden noemen het dan weer "een overwinning van 'echte' muziek op een bedacht concept."
In Groot-Brittannië kunnen ook oude nummers doorstoten in de wekelijkse hitlijst van best verkochte singles. In België is dit niet mogelijk. Hier worden downloads van nummers die ouder zijn dan twee jaar geweerd uit de Ultratop Singles.
Zeg dat Zigi het gezegd heeft.
zaterdag 26 december 2009
Markante Kerstverhalen - Deel 1
Om het jaar in schoonheid af te sluiten heb ik nog 3 markante kerstverhalen voor u in petto. Deze worden telkens met 1 dag tussen gepubliceerd.
Het eerste verhaal gaat over een man die zich ondanks zijn zware ziekte blijft ontfermen voor zijn medemens, in dit geval de daklozen in Brussel.
Het tweede stukje gaat over de onverwachte kersthit in Groot-Brittanië dit jaar.
Het derde en laatste stukje is een luisterverhaal van Wouter Deprez over zijn bizarre ontmoeting met de bende van Menen. Dit 2 uur durende verhaal was eerder te horen op Radio 1. Hier gepubliceerd met toestemming van Wouter Deprez zelve.
Kerstman voor de daklozen
‘Ondanks zware ziekte blijft Roger zich inzetten voor de daklozen in Brussel’.
Roger Simons is een man van 49 jaar, ex-rijkswachter, maar in zijn hart nog steeds een ‘zwaantje’. Zijn motor staat sinds kort aan de kant, maar niet te koop. Dat krijgt Roger niet over zijn hart. Medische redenen dwongen hem tot vervroegd pensioen. Een jaar geleden kwam het slechte nieuws. De ziekte van Kahler. Botkanker. Ongeneeslijk. Het sloeg in als een bom. Waarom hij? Wat had hij misdaan? Vader van vier kinderen, gelukkig hertrouwd, en bovendien chapterleader van de afdeling Noord-Limburg bij Bikers for Christ (BFC).
Zijn motor mag dan al aan de kant staan, aan zijn idealen blijft hij trouw. Hoewel de kanker vreet aan zijn energie blijft de man verbeten doen wat volgens hem wordt verwacht van een goed Christen: de naakten kleden en de hongerigen voeden. Daarom trekt hij twee keer per jaar naar Brussel, om daar samen met zijn motorclub daklozen te voorzien van kleren en een warme maaltijd. Ik mocht voor één keer mee als gelegenheidsmedewerker.
Er wordt verzameld onder een brug vlakbij het Zuidstation in Brussel. Zo’n veertig mensen komen met volgeladen auto’s toe en beginnen koortsachtig uit te laden. Plaveien worden gekuist om de geur van urine te verdrijven. Tientallen tafels worden opgesteld om de verzamelde kleren op uit te stallen, warme maaltijden worden bereid door mannen en vrouwen in motor-outfits. Ze dragen stoere lederen jassen met prints van BMW (Be My Witness) en 777, een parodie op 666, the number of the Beast. Daarmee profileren ze zich letterlijk als de tegenhangers van de Hell’s Angels.
Honderden daklozen verzamelen ondertussen ongeduldig aan de geïmproviseerde ingang. Na een woordje van bezinning door organisator ‘Biker Bherke’, de oprichter van BFC Belgium, storten de daklozen zich op dit uitzonderlijke festijn. Met kartonnen dozen haasten ze zich vervolgens naar de uitgestalde kleren om er de mooiste of de best passende uit te kiezen. Zoveel als ze kunnen dragen, nemen ze mee. Daarna verdwijnen de meesten weer, anoniem de avond in.
Ik hoor talen waar ik geen woord van versta, maar kan de dankbaarheid van hun gezichten aflezen. “Een heel mooi gebaar”, vertellen sommigen spontaan aan iedereen die meewerkt. De meesten denken er net zo over, al zie ik al eens een enkeling morren, omdat een ander er met een kledingstuk vandoor is dat hij zelf ook wel gewild had. Je kan niet iedereen tevreden stellen.
Twee hectische uren later is alles uitgedeeld en worden de lege tafels weer ingepakt. Het hele gebeuren laat een diepe indruk na bij iedereen die heeft meegeholpen. Opluchting ook, dat het weer goed verlopen is, want het is toch telkens weer een beetje chaotisch. En het besef nu weer naar huis te kunnen, wat ineens niet meer zo vanzelfsprekend lijkt.
De vermoeiende dag weegt zwaar op Roger. Zijn ziekte heeft hem uitgeput en houdt hem de hele daaropvolgende week aan bed gekluisterd, maar aan stoppen wil hij voorlopig niet denken. “Misschien moet ik mijn motor binnenkort inruilen voor een rolstoel. Maar zolang ik het lichamelijk aankan, zal ik dit blijven doen. Mensen in nood proberen te helpen is voor mij de kern van de Christelijke boodschap. Kerstmis is een feest van liefde en vergeving. Met BFC dragen wij die liefde uit door onze daklozenwerking. Een tijdje geleden zat er een brief in de brievenbus. Iemand die jaren dakloos was geweest had nu eindelijk een woonplaats gevonden en wilde ons nog eens bedanken. Voor die mensen zijn wij soms een lichtpuntje in de duisternis. Dat doet me deugd. Daarom blijven we Kerstmannetje spelen.”
Het eerste verhaal gaat over een man die zich ondanks zijn zware ziekte blijft ontfermen voor zijn medemens, in dit geval de daklozen in Brussel.
Het tweede stukje gaat over de onverwachte kersthit in Groot-Brittanië dit jaar.
Het derde en laatste stukje is een luisterverhaal van Wouter Deprez over zijn bizarre ontmoeting met de bende van Menen. Dit 2 uur durende verhaal was eerder te horen op Radio 1. Hier gepubliceerd met toestemming van Wouter Deprez zelve.
Kerstman voor de daklozen
‘Ondanks zware ziekte blijft Roger zich inzetten voor de daklozen in Brussel’.
Roger Simons is een man van 49 jaar, ex-rijkswachter, maar in zijn hart nog steeds een ‘zwaantje’. Zijn motor staat sinds kort aan de kant, maar niet te koop. Dat krijgt Roger niet over zijn hart. Medische redenen dwongen hem tot vervroegd pensioen. Een jaar geleden kwam het slechte nieuws. De ziekte van Kahler. Botkanker. Ongeneeslijk. Het sloeg in als een bom. Waarom hij? Wat had hij misdaan? Vader van vier kinderen, gelukkig hertrouwd, en bovendien chapterleader van de afdeling Noord-Limburg bij Bikers for Christ (BFC).
Zijn motor mag dan al aan de kant staan, aan zijn idealen blijft hij trouw. Hoewel de kanker vreet aan zijn energie blijft de man verbeten doen wat volgens hem wordt verwacht van een goed Christen: de naakten kleden en de hongerigen voeden. Daarom trekt hij twee keer per jaar naar Brussel, om daar samen met zijn motorclub daklozen te voorzien van kleren en een warme maaltijd. Ik mocht voor één keer mee als gelegenheidsmedewerker.
Er wordt verzameld onder een brug vlakbij het Zuidstation in Brussel. Zo’n veertig mensen komen met volgeladen auto’s toe en beginnen koortsachtig uit te laden. Plaveien worden gekuist om de geur van urine te verdrijven. Tientallen tafels worden opgesteld om de verzamelde kleren op uit te stallen, warme maaltijden worden bereid door mannen en vrouwen in motor-outfits. Ze dragen stoere lederen jassen met prints van BMW (Be My Witness) en 777, een parodie op 666, the number of the Beast. Daarmee profileren ze zich letterlijk als de tegenhangers van de Hell’s Angels.
Honderden daklozen verzamelen ondertussen ongeduldig aan de geïmproviseerde ingang. Na een woordje van bezinning door organisator ‘Biker Bherke’, de oprichter van BFC Belgium, storten de daklozen zich op dit uitzonderlijke festijn. Met kartonnen dozen haasten ze zich vervolgens naar de uitgestalde kleren om er de mooiste of de best passende uit te kiezen. Zoveel als ze kunnen dragen, nemen ze mee. Daarna verdwijnen de meesten weer, anoniem de avond in.
Ik hoor talen waar ik geen woord van versta, maar kan de dankbaarheid van hun gezichten aflezen. “Een heel mooi gebaar”, vertellen sommigen spontaan aan iedereen die meewerkt. De meesten denken er net zo over, al zie ik al eens een enkeling morren, omdat een ander er met een kledingstuk vandoor is dat hij zelf ook wel gewild had. Je kan niet iedereen tevreden stellen.
Twee hectische uren later is alles uitgedeeld en worden de lege tafels weer ingepakt. Het hele gebeuren laat een diepe indruk na bij iedereen die heeft meegeholpen. Opluchting ook, dat het weer goed verlopen is, want het is toch telkens weer een beetje chaotisch. En het besef nu weer naar huis te kunnen, wat ineens niet meer zo vanzelfsprekend lijkt.
De vermoeiende dag weegt zwaar op Roger. Zijn ziekte heeft hem uitgeput en houdt hem de hele daaropvolgende week aan bed gekluisterd, maar aan stoppen wil hij voorlopig niet denken. “Misschien moet ik mijn motor binnenkort inruilen voor een rolstoel. Maar zolang ik het lichamelijk aankan, zal ik dit blijven doen. Mensen in nood proberen te helpen is voor mij de kern van de Christelijke boodschap. Kerstmis is een feest van liefde en vergeving. Met BFC dragen wij die liefde uit door onze daklozenwerking. Een tijdje geleden zat er een brief in de brievenbus. Iemand die jaren dakloos was geweest had nu eindelijk een woonplaats gevonden en wilde ons nog eens bedanken. Voor die mensen zijn wij soms een lichtpuntje in de duisternis. Dat doet me deugd. Daarom blijven we Kerstmannetje spelen.”
woensdag 16 december 2009
De Groene Auto
Binnenkort start het zoveelste autosalon voor personenwagens, en dat zullen we geweten hebben. Gewoontegetrouw proberen handelaars elkaar de loef af te steken met de voordeligste prijzen en de nieuwste snufjes.
Meer dan ooit draait het autosalon dit jaar rond energiezuinige wagens. Stuk voor stuk geven fabrikanten de indruk dat we er goed aan doen een nieuwe wagen te kopen van hun merk want hiermee gaan we het milieu redden. Samen voor een mooiere Moeder Aarde.
Zorg voor het milieu geldt meer en meer als lokvogel. In reclamefolders dwarrelen groene lenteblaadjes uit de eens zo vervuilde uitlaat. De natuur fleurt helemaal op als je met je nieuwe wagen door het verlaten landschap rijdt. Je zou haast gaan denken dat de auto-industrie de wereld gered heeft. Frisse lucht nodig? Kom maar mee voor een ritje op de autosnelweg!
The future’s so bright, I gotta wear shades
Het doet me denken aan vroegere tijden, toen de milleniumwende nog veraf leek. In de jaren '50 en '60 droomde de mens van een gouden toekomst die werd mogelijk gemaakt door de voortschrijdende technologie. Het magische jaar 2000 stond symbool voor dit Technologisch Utopia. Ongetwijfeld zouden alle basisproblemen zijn opgelost. De mensen zouden vrolijk rondzweven in allerlei rijdende, glijdende en vliegende voertuigen, aangedreven door revolutionaire energievormen die we ons nog niet konden voorstellen. Scepticisme hieromtrent werd smalend weggelachen. Vooruit zou het gaan. Aan cultuurpessimisme had niemand een boodschap. Door een felroze bril zagen we de toekomst hoopvol tegemoet.
Als nietsvermoedende consument zou je bijna gaan geloven dat het nog uitgekomen is ook. Enorme bedragen worden gespendeerd om termen te bedenken die zowel milieuvriendelijk als sexy klinken. EcoPower technology met een hart voor het milieu; EcoDynamics-systemen met complimenten van de natuur; de nieuwe EcoNetic voor dynamisch en ecologisch rijplezier... Je kunt het zo gek niet bedenken of er bestaat wel een groene slogan voor.
Het zal niet voor vandaag zijn, zeker?
Nu ben ik de eerste om toe te geven dat autofabrikanten naarstig zoeken naar technieken om steeds zuiniger met energie om te springen. Als de oplossing ooit gevonden wordt, zal hij eerder van de autoproducenten zelf komen dan uit politieke hoek. Er zijn strenge Kyoto-normen en zwaar gemediatiseerde conferenties zoals die in Kopenhagen nodig om het politieke tij te keren, maar of dat werkelijk zoden aan de dijk zet, valt nog af te wachten. Uit winstbejag ontwerpen vooruitstrevende motorfabrikanten waarschijnlijk eerder een echt propere motor dan politici een echt afdoend akkoord bereiken.
Maar ondertussen zijn we het magische jaar 2000 al tien jaar gepasseerd. Ik heb nog altijd geen geluidsarme auto’s zien vliegen, de files worden er niet korter op en vervuiling is één van de grootste problemen die ons collectief bedreigen. Waarom lees ik daar niets over in de reclame? Mogen we zeggen dat die misschien een heel klein beetje misleidend is? De groene auto, jongens en meisjes, die is nog niet voor morgen.
Zeg dat Zigi het gezegd heeft.
Meer dan ooit draait het autosalon dit jaar rond energiezuinige wagens. Stuk voor stuk geven fabrikanten de indruk dat we er goed aan doen een nieuwe wagen te kopen van hun merk want hiermee gaan we het milieu redden. Samen voor een mooiere Moeder Aarde.
Zorg voor het milieu geldt meer en meer als lokvogel. In reclamefolders dwarrelen groene lenteblaadjes uit de eens zo vervuilde uitlaat. De natuur fleurt helemaal op als je met je nieuwe wagen door het verlaten landschap rijdt. Je zou haast gaan denken dat de auto-industrie de wereld gered heeft. Frisse lucht nodig? Kom maar mee voor een ritje op de autosnelweg!
The future’s so bright, I gotta wear shades
Het doet me denken aan vroegere tijden, toen de milleniumwende nog veraf leek. In de jaren '50 en '60 droomde de mens van een gouden toekomst die werd mogelijk gemaakt door de voortschrijdende technologie. Het magische jaar 2000 stond symbool voor dit Technologisch Utopia. Ongetwijfeld zouden alle basisproblemen zijn opgelost. De mensen zouden vrolijk rondzweven in allerlei rijdende, glijdende en vliegende voertuigen, aangedreven door revolutionaire energievormen die we ons nog niet konden voorstellen. Scepticisme hieromtrent werd smalend weggelachen. Vooruit zou het gaan. Aan cultuurpessimisme had niemand een boodschap. Door een felroze bril zagen we de toekomst hoopvol tegemoet.
Als nietsvermoedende consument zou je bijna gaan geloven dat het nog uitgekomen is ook. Enorme bedragen worden gespendeerd om termen te bedenken die zowel milieuvriendelijk als sexy klinken. EcoPower technology met een hart voor het milieu; EcoDynamics-systemen met complimenten van de natuur; de nieuwe EcoNetic voor dynamisch en ecologisch rijplezier... Je kunt het zo gek niet bedenken of er bestaat wel een groene slogan voor.
Het zal niet voor vandaag zijn, zeker?
Nu ben ik de eerste om toe te geven dat autofabrikanten naarstig zoeken naar technieken om steeds zuiniger met energie om te springen. Als de oplossing ooit gevonden wordt, zal hij eerder van de autoproducenten zelf komen dan uit politieke hoek. Er zijn strenge Kyoto-normen en zwaar gemediatiseerde conferenties zoals die in Kopenhagen nodig om het politieke tij te keren, maar of dat werkelijk zoden aan de dijk zet, valt nog af te wachten. Uit winstbejag ontwerpen vooruitstrevende motorfabrikanten waarschijnlijk eerder een echt propere motor dan politici een echt afdoend akkoord bereiken.
Maar ondertussen zijn we het magische jaar 2000 al tien jaar gepasseerd. Ik heb nog altijd geen geluidsarme auto’s zien vliegen, de files worden er niet korter op en vervuiling is één van de grootste problemen die ons collectief bedreigen. Waarom lees ik daar niets over in de reclame? Mogen we zeggen dat die misschien een heel klein beetje misleidend is? De groene auto, jongens en meisjes, die is nog niet voor morgen.
Zeg dat Zigi het gezegd heeft.
dinsdag 8 december 2009
Binnenkort interessant nieuws
Na een paar weken blogstilte (examens, deadlines, het leven, ...) kan ik deze week eindelijk weer ademhalen en me eens voor mijn computer zetten om nog es een ongetwijfeld baanbrekend interessant stukske te schrijven.
Ondertussen kan u op www.focusknack.be terecht voor muzieknieuws allerhande. Reageer gerust.
Doe alsof ge thuis zijt.
Zeg dat Zigi het gezegd heeft
Ondertussen kan u op www.focusknack.be terecht voor muzieknieuws allerhande. Reageer gerust.
Doe alsof ge thuis zijt.
Zeg dat Zigi het gezegd heeft
maandag 16 november 2009
Bronnen Checken
Een lesje journalistiek door Kabouter Wesley.
Kabouter Wesley - Het Belang van Bronnen Checken
Geüpload door T60659. - Bekijk nog meer comedy video's.
Zeg dat Zigi het gezegd heeft!
Kabouter Wesley - Het Belang van Bronnen Checken
Geüpload door T60659. - Bekijk nog meer comedy video's.
Zeg dat Zigi het gezegd heeft!
donderdag 5 november 2009
Why i jazz..
Why i jazz is a mash up title of the article ‘Why I Blog’ written by Andrew Sullivan and a song called ‘talking all that jazz’, by Stetsasonic.
PARDON MY FRENCH
First of all something about the ‘i’. I don’t mean ‘myself’, but the word i. It seems to me that the use of the capital I is a bit of an ego thing, so i let it go a long time ago. Just so you know, i’m happy with a little i. Get used to it. And second, if you think my English is bad, wait until you hear my French!
Now, Andrew Sullivan wrote an article about blogging, bloggers and the blogosphere. The point is that there’s a huge distinction between ‘traditional writing’ as an art or profession, and blogging, also as an art or profession. Blogging, he says, is like writing out loud, discussing a topic while it’s still hot. In musical terms, it’s the distinction between classical music, and in some ways classical pop music, on the one hand, and jazz, or funk, on the other.
FINISHED BEFORE IT STARTED
While classical (pop) music, classical writing is composed and finished before it’s presented, jazz works more directly, sometimes it’s invented (improvised) in direct interaction with the audience. It might not be perfect, but it’s alive. It’s raw, unpolished, and might contain some unexpected naughty hooks. Some people might not like that. They prefer stability, security, insurance, formats, safety. Well, there’s ample places to find just that. But not in the world of jazz, not in the blogosphere.
“The traditional method involves a journalist searching for key sources, nurturing them, and sequestering them from his rivals,” Sullivan says. “A blogger splashes gamely into a subject and dares the sources to come to him.” End quote.
Why do i make this comparison? Well, actually the distinction between composed, formal music and jazz is made in the original article. But i would like to demonstrate this with an example. Don’t be offended.
PLAY IT AGAIN SABAM
What’s the most popular band in Belgium, as far as sales records are concerned? Right, it’s Clouseau. The writers of their music are very professional, they make no mistakes, they know when the song needs a bridge, or a solo, or whatever, because they’ve learned it. It's very scientific to them. So if they release anything new, it’s ready-to-eat. Goes straight to the top.
Well, sorry if you’re a fan, but to be quite frank, it’s also born dead. Boring as hell. Why? Anything that might be original, interesting or renovating, is left out completely. It has to fit. It is never bad-ass or dangerous. Nicely between the lines set forth by the "industry". And all the Money Sabam (or is it Saddam?) generates gets nicely divided between Koen and Kris Wauters. Good luck to'em.
FREE YOUR MIND…
But i don’t want music to fit all the time. I don’t want it to be perfect, i like mistakes. They make you grow, they often make you better. Like the Italians say: “Si non è vero, è ben trovato!” Later we can change our minds, nothing wrong with that, but let’s try something interesting first. Jazz it up a little, make it funky. Free your mind and your ass will follow.
That’s what jazz is, that’s what funk means to me. These words have the same origin. They meant ‘something bad’. Not Michael Jackson Bad, but dirty as Dirty Diana.
ONLINE DISC JOCKEY
Back to the article Sullivan wrote. “Jazz hasn’t replaced composed, formal music; and no jazz musician would ever claim that it could. It merely demands a different way of playing and listening, just as blogging requires a different mode of writing and reading.”
A blogger, he states, sometimes feels less like a writer than an online disc jockey, mixing samples of tunes and generating new melodies through mashups while also making his own music. Both artist and producer – and the beat goes on…
This sure sounds like music to me. This is where i’d like to step in. As Mauro from Evil Superstars once said: “Refuse to moderate, join the curse club, surgically lower your eyebrows.” The name of that song: Stay Angry. Another word for Staying focussed. Staying Alive. I feel a Bee Gees song coming up.
Being a former DJ myself, i like that funky attitude, you never know what to expect. That’s what makes it interesting. So blogging could be an interesting alternative. See what happens, see how people react. If they don’t dance, change my tune a bit. Constantly keep on moving, improving. Mash it up, mix it up, wrap it up a little bit. And for all those that do not like it, there’s plenty of other parties around.
Zeg dat Zigi het gezegd heeft!
PARDON MY FRENCH
First of all something about the ‘i’. I don’t mean ‘myself’, but the word i. It seems to me that the use of the capital I is a bit of an ego thing, so i let it go a long time ago. Just so you know, i’m happy with a little i. Get used to it. And second, if you think my English is bad, wait until you hear my French!
Now, Andrew Sullivan wrote an article about blogging, bloggers and the blogosphere. The point is that there’s a huge distinction between ‘traditional writing’ as an art or profession, and blogging, also as an art or profession. Blogging, he says, is like writing out loud, discussing a topic while it’s still hot. In musical terms, it’s the distinction between classical music, and in some ways classical pop music, on the one hand, and jazz, or funk, on the other.
FINISHED BEFORE IT STARTED
While classical (pop) music, classical writing is composed and finished before it’s presented, jazz works more directly, sometimes it’s invented (improvised) in direct interaction with the audience. It might not be perfect, but it’s alive. It’s raw, unpolished, and might contain some unexpected naughty hooks. Some people might not like that. They prefer stability, security, insurance, formats, safety. Well, there’s ample places to find just that. But not in the world of jazz, not in the blogosphere.
“The traditional method involves a journalist searching for key sources, nurturing them, and sequestering them from his rivals,” Sullivan says. “A blogger splashes gamely into a subject and dares the sources to come to him.” End quote.
Why do i make this comparison? Well, actually the distinction between composed, formal music and jazz is made in the original article. But i would like to demonstrate this with an example. Don’t be offended.
PLAY IT AGAIN SABAM
What’s the most popular band in Belgium, as far as sales records are concerned? Right, it’s Clouseau. The writers of their music are very professional, they make no mistakes, they know when the song needs a bridge, or a solo, or whatever, because they’ve learned it. It's very scientific to them. So if they release anything new, it’s ready-to-eat. Goes straight to the top.
Well, sorry if you’re a fan, but to be quite frank, it’s also born dead. Boring as hell. Why? Anything that might be original, interesting or renovating, is left out completely. It has to fit. It is never bad-ass or dangerous. Nicely between the lines set forth by the "industry". And all the Money Sabam (or is it Saddam?) generates gets nicely divided between Koen and Kris Wauters. Good luck to'em.
FREE YOUR MIND…
But i don’t want music to fit all the time. I don’t want it to be perfect, i like mistakes. They make you grow, they often make you better. Like the Italians say: “Si non è vero, è ben trovato!” Later we can change our minds, nothing wrong with that, but let’s try something interesting first. Jazz it up a little, make it funky. Free your mind and your ass will follow.
That’s what jazz is, that’s what funk means to me. These words have the same origin. They meant ‘something bad’. Not Michael Jackson Bad, but dirty as Dirty Diana.
ONLINE DISC JOCKEY
Back to the article Sullivan wrote. “Jazz hasn’t replaced composed, formal music; and no jazz musician would ever claim that it could. It merely demands a different way of playing and listening, just as blogging requires a different mode of writing and reading.”
A blogger, he states, sometimes feels less like a writer than an online disc jockey, mixing samples of tunes and generating new melodies through mashups while also making his own music. Both artist and producer – and the beat goes on…
This sure sounds like music to me. This is where i’d like to step in. As Mauro from Evil Superstars once said: “Refuse to moderate, join the curse club, surgically lower your eyebrows.” The name of that song: Stay Angry. Another word for Staying focussed. Staying Alive. I feel a Bee Gees song coming up.
Being a former DJ myself, i like that funky attitude, you never know what to expect. That’s what makes it interesting. So blogging could be an interesting alternative. See what happens, see how people react. If they don’t dance, change my tune a bit. Constantly keep on moving, improving. Mash it up, mix it up, wrap it up a little bit. And for all those that do not like it, there’s plenty of other parties around.
Zeg dat Zigi het gezegd heeft!
dinsdag 3 november 2009
exclusief interview met The New Radio Kings
EXCLUSIEF INTERVIEW THE NEW RADIO KINGS
Zaterdagavond 31 oktober, acht uur ’s avonds. De Handelsbeurs in Gent loopt vol. Opvallend veel mensen zijn mooi uitgedost. Chique kostuums, mooie, sexy kleedjes. Halloween? Niet bepaald! Dit belooft een speciale avond te worden.
De reden voor die verkleedpartij is het optreden van The New Radio Kings, een groep uitstekende muzikanten onder leiding van Pieter Embrechts en Thomas De Prins. De tienkoppige band, strak in het pak, speelt covers van the Foo Fighters, over Doe Maar tot Röyksopp, maar steeds in een Swing-jasje. Versies die zo uit de jaren ’50 lijken te komen. Strak gearrangeerd en samengebald in een wervelende retro-show. A little Big Band experience.
Na het optreden is mij een exclusief interview beloofd met Master of Ceremony Pieter Embrechts. Eerder die dag had ik een interview met Marc De Maeseneer, baritonsaxofonist en leider van de blazerssectie, ook bekend van The Magnificent Seven, de begeleidingsband van Lady Linn en Halve Trouwboek van ‘Slaap lekker ding’ Eva De Roovere.
Marc, ik heb opgevangen dat jij het concept voor deze band bedacht hebt. Klopt dat?
Welja, telkens als ik Pieter hoorde zingen bij El Tattoo Del Tigre (30-koppig mambo-orkest dat eerder dit jaar ontbonden werd) dacht ik ‘wauw, zo een stem, daar moet je meer mee doen’. Hij liep zelf al een tijdje met de idee rond, maar laten we zeggen dat ik hem wat gestimuleerd heb. (lacht) Hij had bovendien al bewezen dat hij een fantastische zanger is, waardoor hij redelijk snel mensen gevonden heeft die in het project geloofden. We hebben dan afgesproken met Thomas De Prins die de arrangementen op zich wou nemen, en zo is de bal aan het rollen geraakt.
Hoe zit het met de publieksbelangstelling? Wordt er gedanst?
Totnogtoe was bijna elke zaal uitverkocht. De Roma hadden we zelfs twee keer kunnen uitverkopen maar helaas waren er geen datums meer vrij voor een extra show. Veel mensen proberen erop te dansen, maar het is een aparte stijl en je merkt dat ze niet goed weten hoe eraan te beginnen. Tijdens het tweede deel van de show komen ze meestal wel los.
Misschien ook omdat ze dan al iets gedronken hebben?
Dat kan er ook mee te maken hebben! (lacht)
Spelen jullie enkel covers?
Ja, voorlopig wel. We hebben nog geen tijd gehad om eigen nummers te maken, maar het is een logische volgende stap. De huidige concertreeks is een try-out maar het is zo ongelofelijk plezant en de reacties zijn dusdanig positief dat er zeker een vervolg op komt.
Valt het te combineren met je andere projecten?
Met Lady Linn doen we binnenkort een slotconcert in de AB, op 21 november. Omdat we een drukke festivalzomer gehad hebben, maken we er een speciale twee uur durende show van om iedereen te bedanken. We willen afsluiten met een knal! Daarna wordt het tijd voor een nieuw album, want we touren we nu al twee jaar. (Here we go again staat al 89 weken in de ultratop en ging reeds 30.000 keer over de toonbank!) Het zal een hele opgave worden om dat succes te bevestigen.
“GEZOCHT: BLAZERSSECTIE VOOR PRINCE”
Je vrouw Eva De Roovere heeft een vette hit te pakken met het nummer Slaap lekker(met de Nederlandse rapper Diggy Dex). Heeft dit veel invloed gehad op het tourschema?
O ja, ook nu nog. Ze is momenteel in Nederland aan het touren, en door die hit heeft ze een veel ruimer publiek aangesproken. Het interessante aan werken met iemand uit een ander genre is dat je zo twee werelden bij elkaar brengt. Mensen komen achteraf vaak zeggen dat ze de show heel leuk vonden, al kenden ze enkel dat nummer.
Het ‘Dido-effect’? (Zangeres Dido werd op slag wereldberoemd nadat Eminem een sample van haar gebruikte in zijn hit ‘Stan’.)
Inderdaad. Het nummer werd zowel opgepikt door Studio Brussel, Radio 1, Radio 2 en MNM. Het staat ook nog steeds hoog genoteerd, zowel in Humo’s Top 20 als in de Ultratop.
Met welke muzikanten zou je ooit nog willen samenwerken?
Te veel om op te noemen, maar een aantal dromen op dat vlak zijn al uitgekomen. Toen ik begon als muzikant wilde ik eens met dEUS en met Maceo Parker samenspelen. Dat is ondertussen gebeurd. (Marc speelde mee op The Ideal Crash van dEUS en stond met Maceo Parker op de Lokerse Feesten.) Maar als Prince volgend jaar besluit te touren en hij heeft nog een blazerssectie nodig, dan mag hij altijd bellen! (lacht)
FIFTIES-REVIVAL
Ik heb de indruk dat er momenteel een fifties-revival is. Concepten als Radio Modern, maar ook Lady Linn en nu dus The New Radio Kings slaan aan.
Hm, dat zou kunnen. Soms wordt dat getriggerd door één nummer te horen op de radio, dat dan weer andere mensen aanzet om iets gelijkaardigs te doen.
Maar Pieter liep al heel lang met dit idee rond. Van een revival was toen nog helemaal geen sprake. Ik heb hem enkel een duwtje in de rug gegeven, en op een gegeven moment zei hij: “Goh ja, ge hebt gelijk, we gaan ervoor”.
Nog een laatste vraagje: die walrussnor, ga je die laten staan?
Euh, nog even. Binnenkort ga ik skiën en dan gaat ze eraf, anders blijft het voor de rest van het jaar zichtbaar. (lacht)
INVLOED VAN DE BOEKSKES
Pieter Embrechts is een drukbezet man. Na het optreden vergt het heel wat geduld eer ik hem te pakken krijg. In afwachting van het beloofde interview spreek ik even met contrabassist Nicolas Rombouts over de invloed van de boekskes op de platenverkoop. Hilfe kommt, zijn alom bejubelde nieuwe plaat met Dez Mona blijkt op 17 te staan in de Ultratop. “Daarmee laten we Tiësto achter ons,” zegt hij trots, “dus ja, die invloed is wel voelbaar.”
Uiteindelijk maakt Embrechts dan toch tijd voor mij. Het gesprek wordt regelmatig onderbroken, maar eens op dreef, is hij moeilijk te stoppen. Ik destilleerde het volgende uit wat hij te vertellen had.
MUZIKAAL EERBETOON
“We hebben deze band langzaamaan opgebouwd met als achterliggende reden dat we het doen for the love of music. In die zin is het niet zozeer dat ik mijn artistieke ei kwijt wilde, maar eerder een eerbetoon aan reeds bestaande muziek. Wat wij doen is ook niet nieuw, zelfs Ella Fitzgerald bracht in haar tijd al Sunshine of your love van Cream (de band van Eric Clapton), of kijk naar Antony and the Johnsons, die nu een hele mooie versie hebben gemaakt van Crazy in love van Beyonce (kippenvelnummer!), of Johnny Cash die U2 zingt.”
“Het gegeven coveren is niet uit den boze en is van alle tijden. Dat is ook wat wij doen. Het is een manier om even stil te staan bij hedendaagse of oudere songs en daar een andere invulling aan te geven.
We maken echter nooit bewerkingen van nummers omwille van het comedy-gehalte, zoals bijvoorbeeld Richard Cheese doet. Dat willen we absoluut vermijden. Wij willen de songs en de teksten intact houden, maar we geven er een andere muzikale gedaante aan.”
Jullie hebben de set vandaag een beetje ingekort?
We hebben inderdaad een paar nummers uit onze playlist gegooid. We speelden eerst ook Quand on n’a que l’amour van Jacques Brel, vertaald in het Engels en Talk van Coldplay in een Swingversie. Heel leuk om te doen, maar we voelden aan dat we weliswaar in de juiste richting zaten, maar dat het toch nog beter moest, dus hebben we ze er weer uitgehaald.
Hoe verliepen de CD-opnames? Tijdens het optreden grapte je dat er veel fouten opstonden?
Ja weet je, we hadden al een tijdje toegeleefd naar dit concept, we begonnen die songs te arrangeren. En toen was de volgende stap, nog voor we gingen spelen: “Laat ons een plaatje opnemen.” Dus na amper drie repetities zaten we al in de studio. De manier waarop wij opgenomen hebben was pure old-school. We hadden ook maar drie takes voor elk nummer, dat is zo goed als ‘live’. In die zin staan er wel wat foutjes op, maar je kan dat ook als een compliment opvatten in de zin van: “Er wordt nog live gespeeld.” Maar we waren zelf aangenaam verrast, want hij is heel snel opgenomen op een heel korte periode, en dat staat in schril contrast met wat ik normaal doe.
THE ULTIMATE BAD GUY
Je bent ook acteur, hoe moeilijk valt dit te combineren met bijvoorbeeld de opnames van De Rodenburgs op VTM?
De opnames van De Rodenburgs lopen nog anderhalve maand, maar wat de mensen nog niet weten is dat we ook aan het draaien zijn voor een VRT-reeks Wolven. Hierin speel ik the wicked evil killer, the ultimate bad guy. Heel leuk, maar ook heel veel werk. Verder ben ik bezig met de premiere van een klassiek concert en dan volgt de herneming van een theaterstuk. Op dit moment is het inderdaad zeer druk dus.
Ook de meeste muzikanten spelen in andere projecten, hoe organiseer je dat?
Tja, enerzijds willen die mensen echt graag meedoen, anderzijds zijn dat allemaal heel geschoolde, verstandige, intelligente muzikanten, enfin dat klinkt pretentieus (lacht) maar die hebben allemaal al een zekere feel, die voelen heel snel aan wat we willen. Heel goede beroepsmuzikanten, die ook nog eens overlopen van de goesting en het enthousiasme en de good-will. Die zijn bereid daar hun tijd in te steken, en een plaatje op te nemen voor weinig geld, en nu merken we dat het hier en daar wordt opgepikt, het komt ook op de radio nu…
HONDERDVOUDIG BUDGET
Ben je tevreden met de media-aandacht? Ik heb de indruk dat sommige groepen veel meer aandacht krijgen.
Dat heeft te maken met het volgende: als iemand als Gabriel Rios een plaat uitbrengt, wordt daar ongeveer een honderdvoud aan budget tegenaan gesmeten. En dat is niet overdreven! Dus als die plaat flopt, dan blijft de platenfirma achter met een serieuze put. Wij hebben daarentegen gewerkt met een minimaal maar sympathiek budget, moesten wij floppen dan gaan ze daar geen grote dobber aan overhouden. Naar mijn gevoel hebben we, in die korte tijd dat we bestaan, best wel veel aandacht gehad. We mogen zeker niet klagen.
Between the Devil and the Deep Blue Sea van Pieter Embrechts, Thomas De Prins en The New Radio Kings is uit bij Sony en bevat swingende covers van onder andere the Foo Fighters, the Beatles, Doe Maar, Röyksopp en Madonna.
Zeg dat Zigi het gezegd heeft.
Zaterdagavond 31 oktober, acht uur ’s avonds. De Handelsbeurs in Gent loopt vol. Opvallend veel mensen zijn mooi uitgedost. Chique kostuums, mooie, sexy kleedjes. Halloween? Niet bepaald! Dit belooft een speciale avond te worden.
De reden voor die verkleedpartij is het optreden van The New Radio Kings, een groep uitstekende muzikanten onder leiding van Pieter Embrechts en Thomas De Prins. De tienkoppige band, strak in het pak, speelt covers van the Foo Fighters, over Doe Maar tot Röyksopp, maar steeds in een Swing-jasje. Versies die zo uit de jaren ’50 lijken te komen. Strak gearrangeerd en samengebald in een wervelende retro-show. A little Big Band experience.
Na het optreden is mij een exclusief interview beloofd met Master of Ceremony Pieter Embrechts. Eerder die dag had ik een interview met Marc De Maeseneer, baritonsaxofonist en leider van de blazerssectie, ook bekend van The Magnificent Seven, de begeleidingsband van Lady Linn en Halve Trouwboek van ‘Slaap lekker ding’ Eva De Roovere.
Marc, ik heb opgevangen dat jij het concept voor deze band bedacht hebt. Klopt dat?
Welja, telkens als ik Pieter hoorde zingen bij El Tattoo Del Tigre (30-koppig mambo-orkest dat eerder dit jaar ontbonden werd) dacht ik ‘wauw, zo een stem, daar moet je meer mee doen’. Hij liep zelf al een tijdje met de idee rond, maar laten we zeggen dat ik hem wat gestimuleerd heb. (lacht) Hij had bovendien al bewezen dat hij een fantastische zanger is, waardoor hij redelijk snel mensen gevonden heeft die in het project geloofden. We hebben dan afgesproken met Thomas De Prins die de arrangementen op zich wou nemen, en zo is de bal aan het rollen geraakt.
Hoe zit het met de publieksbelangstelling? Wordt er gedanst?
Totnogtoe was bijna elke zaal uitverkocht. De Roma hadden we zelfs twee keer kunnen uitverkopen maar helaas waren er geen datums meer vrij voor een extra show. Veel mensen proberen erop te dansen, maar het is een aparte stijl en je merkt dat ze niet goed weten hoe eraan te beginnen. Tijdens het tweede deel van de show komen ze meestal wel los.
Misschien ook omdat ze dan al iets gedronken hebben?
Dat kan er ook mee te maken hebben! (lacht)
Spelen jullie enkel covers?
Ja, voorlopig wel. We hebben nog geen tijd gehad om eigen nummers te maken, maar het is een logische volgende stap. De huidige concertreeks is een try-out maar het is zo ongelofelijk plezant en de reacties zijn dusdanig positief dat er zeker een vervolg op komt.
Valt het te combineren met je andere projecten?
Met Lady Linn doen we binnenkort een slotconcert in de AB, op 21 november. Omdat we een drukke festivalzomer gehad hebben, maken we er een speciale twee uur durende show van om iedereen te bedanken. We willen afsluiten met een knal! Daarna wordt het tijd voor een nieuw album, want we touren we nu al twee jaar. (Here we go again staat al 89 weken in de ultratop en ging reeds 30.000 keer over de toonbank!) Het zal een hele opgave worden om dat succes te bevestigen.
“GEZOCHT: BLAZERSSECTIE VOOR PRINCE”
Je vrouw Eva De Roovere heeft een vette hit te pakken met het nummer Slaap lekker(met de Nederlandse rapper Diggy Dex). Heeft dit veel invloed gehad op het tourschema?
O ja, ook nu nog. Ze is momenteel in Nederland aan het touren, en door die hit heeft ze een veel ruimer publiek aangesproken. Het interessante aan werken met iemand uit een ander genre is dat je zo twee werelden bij elkaar brengt. Mensen komen achteraf vaak zeggen dat ze de show heel leuk vonden, al kenden ze enkel dat nummer.
Het ‘Dido-effect’? (Zangeres Dido werd op slag wereldberoemd nadat Eminem een sample van haar gebruikte in zijn hit ‘Stan’.)
Inderdaad. Het nummer werd zowel opgepikt door Studio Brussel, Radio 1, Radio 2 en MNM. Het staat ook nog steeds hoog genoteerd, zowel in Humo’s Top 20 als in de Ultratop.
Met welke muzikanten zou je ooit nog willen samenwerken?
Te veel om op te noemen, maar een aantal dromen op dat vlak zijn al uitgekomen. Toen ik begon als muzikant wilde ik eens met dEUS en met Maceo Parker samenspelen. Dat is ondertussen gebeurd. (Marc speelde mee op The Ideal Crash van dEUS en stond met Maceo Parker op de Lokerse Feesten.) Maar als Prince volgend jaar besluit te touren en hij heeft nog een blazerssectie nodig, dan mag hij altijd bellen! (lacht)
FIFTIES-REVIVAL
Ik heb de indruk dat er momenteel een fifties-revival is. Concepten als Radio Modern, maar ook Lady Linn en nu dus The New Radio Kings slaan aan.
Hm, dat zou kunnen. Soms wordt dat getriggerd door één nummer te horen op de radio, dat dan weer andere mensen aanzet om iets gelijkaardigs te doen.
Maar Pieter liep al heel lang met dit idee rond. Van een revival was toen nog helemaal geen sprake. Ik heb hem enkel een duwtje in de rug gegeven, en op een gegeven moment zei hij: “Goh ja, ge hebt gelijk, we gaan ervoor”.
Nog een laatste vraagje: die walrussnor, ga je die laten staan?
Euh, nog even. Binnenkort ga ik skiën en dan gaat ze eraf, anders blijft het voor de rest van het jaar zichtbaar. (lacht)
INVLOED VAN DE BOEKSKES
Pieter Embrechts is een drukbezet man. Na het optreden vergt het heel wat geduld eer ik hem te pakken krijg. In afwachting van het beloofde interview spreek ik even met contrabassist Nicolas Rombouts over de invloed van de boekskes op de platenverkoop. Hilfe kommt, zijn alom bejubelde nieuwe plaat met Dez Mona blijkt op 17 te staan in de Ultratop. “Daarmee laten we Tiësto achter ons,” zegt hij trots, “dus ja, die invloed is wel voelbaar.”
Uiteindelijk maakt Embrechts dan toch tijd voor mij. Het gesprek wordt regelmatig onderbroken, maar eens op dreef, is hij moeilijk te stoppen. Ik destilleerde het volgende uit wat hij te vertellen had.
MUZIKAAL EERBETOON
“We hebben deze band langzaamaan opgebouwd met als achterliggende reden dat we het doen for the love of music. In die zin is het niet zozeer dat ik mijn artistieke ei kwijt wilde, maar eerder een eerbetoon aan reeds bestaande muziek. Wat wij doen is ook niet nieuw, zelfs Ella Fitzgerald bracht in haar tijd al Sunshine of your love van Cream (de band van Eric Clapton), of kijk naar Antony and the Johnsons, die nu een hele mooie versie hebben gemaakt van Crazy in love van Beyonce (kippenvelnummer!), of Johnny Cash die U2 zingt.”
“Het gegeven coveren is niet uit den boze en is van alle tijden. Dat is ook wat wij doen. Het is een manier om even stil te staan bij hedendaagse of oudere songs en daar een andere invulling aan te geven.
We maken echter nooit bewerkingen van nummers omwille van het comedy-gehalte, zoals bijvoorbeeld Richard Cheese doet. Dat willen we absoluut vermijden. Wij willen de songs en de teksten intact houden, maar we geven er een andere muzikale gedaante aan.”
Jullie hebben de set vandaag een beetje ingekort?
We hebben inderdaad een paar nummers uit onze playlist gegooid. We speelden eerst ook Quand on n’a que l’amour van Jacques Brel, vertaald in het Engels en Talk van Coldplay in een Swingversie. Heel leuk om te doen, maar we voelden aan dat we weliswaar in de juiste richting zaten, maar dat het toch nog beter moest, dus hebben we ze er weer uitgehaald.
Hoe verliepen de CD-opnames? Tijdens het optreden grapte je dat er veel fouten opstonden?
Ja weet je, we hadden al een tijdje toegeleefd naar dit concept, we begonnen die songs te arrangeren. En toen was de volgende stap, nog voor we gingen spelen: “Laat ons een plaatje opnemen.” Dus na amper drie repetities zaten we al in de studio. De manier waarop wij opgenomen hebben was pure old-school. We hadden ook maar drie takes voor elk nummer, dat is zo goed als ‘live’. In die zin staan er wel wat foutjes op, maar je kan dat ook als een compliment opvatten in de zin van: “Er wordt nog live gespeeld.” Maar we waren zelf aangenaam verrast, want hij is heel snel opgenomen op een heel korte periode, en dat staat in schril contrast met wat ik normaal doe.
THE ULTIMATE BAD GUY
Je bent ook acteur, hoe moeilijk valt dit te combineren met bijvoorbeeld de opnames van De Rodenburgs op VTM?
De opnames van De Rodenburgs lopen nog anderhalve maand, maar wat de mensen nog niet weten is dat we ook aan het draaien zijn voor een VRT-reeks Wolven. Hierin speel ik the wicked evil killer, the ultimate bad guy. Heel leuk, maar ook heel veel werk. Verder ben ik bezig met de premiere van een klassiek concert en dan volgt de herneming van een theaterstuk. Op dit moment is het inderdaad zeer druk dus.
Ook de meeste muzikanten spelen in andere projecten, hoe organiseer je dat?
Tja, enerzijds willen die mensen echt graag meedoen, anderzijds zijn dat allemaal heel geschoolde, verstandige, intelligente muzikanten, enfin dat klinkt pretentieus (lacht) maar die hebben allemaal al een zekere feel, die voelen heel snel aan wat we willen. Heel goede beroepsmuzikanten, die ook nog eens overlopen van de goesting en het enthousiasme en de good-will. Die zijn bereid daar hun tijd in te steken, en een plaatje op te nemen voor weinig geld, en nu merken we dat het hier en daar wordt opgepikt, het komt ook op de radio nu…
HONDERDVOUDIG BUDGET
Ben je tevreden met de media-aandacht? Ik heb de indruk dat sommige groepen veel meer aandacht krijgen.
Dat heeft te maken met het volgende: als iemand als Gabriel Rios een plaat uitbrengt, wordt daar ongeveer een honderdvoud aan budget tegenaan gesmeten. En dat is niet overdreven! Dus als die plaat flopt, dan blijft de platenfirma achter met een serieuze put. Wij hebben daarentegen gewerkt met een minimaal maar sympathiek budget, moesten wij floppen dan gaan ze daar geen grote dobber aan overhouden. Naar mijn gevoel hebben we, in die korte tijd dat we bestaan, best wel veel aandacht gehad. We mogen zeker niet klagen.
Between the Devil and the Deep Blue Sea van Pieter Embrechts, Thomas De Prins en The New Radio Kings is uit bij Sony en bevat swingende covers van onder andere the Foo Fighters, the Beatles, Doe Maar, Röyksopp en Madonna.
Zeg dat Zigi het gezegd heeft.
woensdag 28 oktober 2009
Binnenkort: exclusief interview New Radio Kings
Zaterdag spelen the New Radio Kings ten dans, en dat mag u letterlijk nemen, in de Handelsbeurs in Gent. De ex-leden van het ter ziele gegane El Tattoo del Tigre zullen er hun nieuwste worp Between the Devil and the Deep Blue Sea tot leven brengen, en ondergetekende heeft een exclusief interview met zanger Pieter Embrechts en baritonsaxofonist Marc De Maeseneer, ook bekend van the Magnificent Seven van Lady Linn, en van 'slaap lekker ding' Eva De Roovere.
Zeg het voort dat Zigi het gezegd heeft!
Zeg het voort dat Zigi het gezegd heeft!
maandag 19 oktober 2009
Gezocht: nieuw Simpsons-personage
LOS ANGELES (AP) – De populaire Amerikaanse serie The Simpsons houdt een wedstrijd om een nieuw personage te verzinnen. Dit personage zal begin 2010 voor het eerst verschijnen in een aflevering waarin ook Chris martin van Coldplay zal opduiken. De wedstrijd is onderdeel van de viering van de 20ste verjaardag van de serie en staat open voor iedereen van 18 jaar en ouder. Ze loopt van vrijdag 16 oktober tot en met 24 oktober. Op thesimpsons.com/character kan je je kandidaat stellen.
“Na 20 jaar met plezier gewerkt te hebben aan The Simpsons, waren we het gewoon beu geworden, en eerlijk gezegd ook te rijk om nog verder moeite te doen,” grapt het creatieve team dat verantwoordelijk is voor de show op hun website. Volgens executive producer Al Jean, die samen met bedenker van de serie Matt Groening zal oordelen over de winnaar moeten de inzendingen “grappig en pittig” zijn. Verwacht wordt dat je een naam, een korte beschrijving en een slagzin (zoals D’oh!) bedenkt. Verder moet het personage geel zijn en passen in het typische Simpsons-universum.
De wedstrijd is een manier om onze dankbaarheid aan het publiek te tonen, vermeldt Jean. “We kunnen hen niet genoeg bedanken. We bevinden ons op onontgonnen terrein. Het is nu de langst lopende show in prime time ooit, en zonder de fans zou dit nooit gebeurd zijn.”
De show loopt sinds januari 1990 en laat met haar 21ste jaargang het westerndrama Gunsmoke achter zich, dat liep van 1955 tot 1975.
De winnaar krijgt de kans een reis te maken naar Los Angeles en mag daar samen met het creatieve team achter de show meewerken aan een aflevering die in Amerika zal uitgezonden eind januari 2010, waarin Homer zijn vrouw Marge teleurstelt door te laat op een bruiloft te arriveren nadat hij ergens gestopt is om een loterijticket te kopen.
Eerder deze maand werd bekend gemaakt dat Marge Simpson de cover van Playboy zal sieren in de editie van volgende maand. Ook dit kadert in de viering van de 20ste verjaardag van de show.
Zeg dat Zigi het gezegd heeft...
“Na 20 jaar met plezier gewerkt te hebben aan The Simpsons, waren we het gewoon beu geworden, en eerlijk gezegd ook te rijk om nog verder moeite te doen,” grapt het creatieve team dat verantwoordelijk is voor de show op hun website. Volgens executive producer Al Jean, die samen met bedenker van de serie Matt Groening zal oordelen over de winnaar moeten de inzendingen “grappig en pittig” zijn. Verwacht wordt dat je een naam, een korte beschrijving en een slagzin (zoals D’oh!) bedenkt. Verder moet het personage geel zijn en passen in het typische Simpsons-universum.
De wedstrijd is een manier om onze dankbaarheid aan het publiek te tonen, vermeldt Jean. “We kunnen hen niet genoeg bedanken. We bevinden ons op onontgonnen terrein. Het is nu de langst lopende show in prime time ooit, en zonder de fans zou dit nooit gebeurd zijn.”
De show loopt sinds januari 1990 en laat met haar 21ste jaargang het westerndrama Gunsmoke achter zich, dat liep van 1955 tot 1975.
De winnaar krijgt de kans een reis te maken naar Los Angeles en mag daar samen met het creatieve team achter de show meewerken aan een aflevering die in Amerika zal uitgezonden eind januari 2010, waarin Homer zijn vrouw Marge teleurstelt door te laat op een bruiloft te arriveren nadat hij ergens gestopt is om een loterijticket te kopen.
Eerder deze maand werd bekend gemaakt dat Marge Simpson de cover van Playboy zal sieren in de editie van volgende maand. Ook dit kadert in de viering van de 20ste verjaardag van de show.
Zeg dat Zigi het gezegd heeft...
zondag 18 oktober 2009
Still Bill
Kent u Bill Withers?
Misschien hebt u nog nooit van hem gehoord. Het zou zonde zijn, maar u heeft een goed excuus. De man maakte in de jaren 70 prachtige nummers zoals Ain't no sunshine (when she's gone), Lovely day, en Who is he (and what is he to you). Gaat er al een belletje rinkelen?
No diggity, de hit van Dr. Dre en Blackstreet is gebouwd rond een sample van Bill Withers wondermooie Grandma's hands. Ook Demons van Fatboy Slim en Macy Gray is van zijn hand.
Waarom hebt u dan nog nooit van hem gehoord? Omdat hij in 1985 uit de muziekbusiness stapte. Omdat gladde platenjongens hem probeerden te polijsten, en hij dat simpelweg niet zag zitten. Bye bye muziekbusiness. Bye bye publiciteit ook dus. "Ik kon mijn plan trekken voor ik met muziek begon, en ga met evenveel plezier terug aan de slag als loodgieter als voorheen, geen probleem" zei hij daarover in een interview, en zo gebeurde... Lik op stuk! Bill Withers vs platenbonzen: 1-0
De muziek die hij maakte was R'n'B. Dat stond voor rhythm and blues, rauwe zwarte soulmuziek met ballen, waar later funk uit zou voortkomen. Niet het slappe Hip Hop-afkooksel dat we vandaag onder R’n’B verstaan en vooral gebezigd wordt door nitwits die meer bezorgd zijn om hun looks dan om hun muziek. Maar laten we het daar vooral niet over hebben.
Nu is er dus een film over Bill Withers gemaakt, en die werd donderdag (15/10) voorgesteld tijdens het filmfestival in Gent. Hij werd vertoond in de Domzaal, een klein, gezellig zaaltje helemaal in de zolder van de Vooruit, en dit in aanwezigheid van de makers Damani Baker en Alex Vlack. Die kregen toestemming om hem een periode (3 jaar, de man is 71 intussen!) te volgen en schetsen een intiem portret van deze levende legende.
We leren de krasse knar kennen als een gevoelig en warm persoon die zijn troeven maar ook zijn beperkingen kent. Nog steeds zijn er mensen die hem proberen te overhalen om terug in de muziek te gaan, maar hij houdt hardnekkig de boot af. "Ik ben een oude man", zegt hij "en heb mijn tijd gehad." Het zou hem veel geld kunnen opleveren om weer te gaan touren maar hij wil van geen come-back weten. In het echte leven wil hij staan, tussen echte mensen, niet in de schijnwerpers.
Een integere, schone mens die toevallig enkele heel schone liedjes maakte.
Hij paste niet in het commerciële circuit, en besloot dan maar zichzelf te blijven. Still Bill.
Een betere en mooiere titel was niet denkbaar.
Alex Vlack en Damani Baker touren nog een tijdje door Europa om hun film te promoten. Daarna komt hij in een langere versie uit op DVD (met extra concertfragmenten). Een must voor elke muziekliefhebber die de film gemist heeft.
Zeg dat Zigi het gezegd heeft.
donderdag 8 oktober 2009
ojos de brujo: Spaans feestje in Ancienne Belgique
Maandagavond (05/10) speelde Ojos de Brujo een wervelende set in de AB.
Met een opzwepende mix van flamenco, spaanse rap en zuiderse funk wisten ze de zaal snel op temperatuur te brengen. De 10-koppige band speelde strak en hun gesynchroniseerde video-show accentueerde de boodschap van hun nummers. De 2 uur durende show was een hoogtepunt in het jubileumjaar van de Ancienne Belgique, die momenteel zijn 30ste verjaardag viert.
Zeg dat Zigi het gezegd heeft.
Met een opzwepende mix van flamenco, spaanse rap en zuiderse funk wisten ze de zaal snel op temperatuur te brengen. De 10-koppige band speelde strak en hun gesynchroniseerde video-show accentueerde de boodschap van hun nummers. De 2 uur durende show was een hoogtepunt in het jubileumjaar van de Ancienne Belgique, die momenteel zijn 30ste verjaardag viert.
Zeg dat Zigi het gezegd heeft.
zaterdag 3 oktober 2009
Flat Earth News
Vandaag komt Nick Davies, de auteur van Flat Earth News naar Antwerpen, waar hij het zal hebben over hebben over zijn boek, dat vertaald zal worden als 'Gebakken lucht-de achterkant van het nieuws'.
Een aanrader voor al wie journalistieke ambities heeft. Plaats van het gebeuren: Wereldculturencentrum Zuiderpershuis, Waalsekaai 14, 2000 Antwerpen.
Ik zal er ook zijn.
Zeg dat Zigi het gezegd heeft...
Een aanrader voor al wie journalistieke ambities heeft. Plaats van het gebeuren: Wereldculturencentrum Zuiderpershuis, Waalsekaai 14, 2000 Antwerpen.
Ik zal er ook zijn.
Zeg dat Zigi het gezegd heeft...
vrijdag 2 oktober 2009
Welkom
Welkom op de kersverse blog van zigi thijs.
Hier lees je wat je elders zocht, maar niet kon vinden.
Anders moet u nog even verder zoeken.
zeg dat zigi het gezegd heeft
Hier lees je wat je elders zocht, maar niet kon vinden.
Anders moet u nog even verder zoeken.
zeg dat zigi het gezegd heeft
Abonneren op:
Posts (Atom)
