Op basis van de aanstekelijke single I need a dollar en enkele beluisterde fragmenten op het wereldwijde web togen we goedgeluimd naar de platenboer om de nieuwe CD Good Things van soulbelofte Aloe Blacc aan te schaffen. Ronkende vergelijkingen met grote namen in de wereld van de Soul deden ons al watertanden. Bill Withers, Sly & the Family Stone en Marvin Gaye worden als inspiratie vernoemd, niet van de minsten. Ondergetekende is een grote fan van de twee eerstgenoemden: eerlijke muziek, maar met cojones ter grootte van basketballen, daar kan menig artiest wat van opsteken. Benieuwd of Good things deze verwachtingen kan inlossen.
Opener I need a dollar hoeven we niet meer voor te stellen: bezield, kwetsbaar, maar ook vastberaden, zo hebben we onze muziek graag. De funky wahwah-sound van Hey Brother doet denken aan Isaac Hayes’ theme from Shaft, drijvend op een uiterst aanstekelijke gitaarriff die wordt versterkt door een uitgekiende blazerssectie. Ook titelnummer Good Things swingt lekker weg: feelgood funk die refereert aan zuiderse terrasjes, met een subtiele verwijzing naar I can’t stand the rain, maar dan vanuit een zonniger perspectief. Take me back, een reflectie over de condition humaine en de ondoorgrondelijke wegen van Vrouwe Justitia is soul van de bovenste plank, terwijl Miss fortune die soul dan weer met reggae vermengt, een geslaagde combinatie die voor de nodige animo zorgt. Denk aan Postmen of Doe Maar die haasje-over spelen met Gnarls Barkley, en daar ook mee wegraken: klasse.
Maar naar het einde toe komen de wolken stevig opzetten. Over cover Femme Fatale, een adaptatie van een nummer van the Velvet Underground, valt nog te discussiëren: beter dan het origineel, al begint hij na een tijdje wat te vervelen. Hierna wordt het tijd om de skiptoets op de afstandsbediening te testen. Na het titelnummer volgen enkele volstrekt overbodige nummers (You make me smile, If I en Mama hold my hand) waar het zeemzoeterige vanaf druipt. Leuk als je net je lief verleid hebt tot een partijtje sweet romancing, maar verder zo stroperig dat het bijna gênant wordt. Skippen die handel. Ook halve afsluiter Politician, een reprise van een ouder nummer, had wat ons betreft niet meer echt gehoeven. Onze aandacht was ondertussen zodanig verslapt dat we al op zoek waren naar het zwaardere spul. Misschien lag het aan de hoge verwachtingen (ja, wij lezen ook andere recensies), maar al bij al valt het album wat licht uit.
We blijven achter met het gevoel dat je krijgt na het nuttigen van een glas Heineken: het mocht toch net dat tikkeltje straffer. Het genie dat Bill Withers of Sly Stone ooit tentoonspreidden, wordt hier bijlange niet geëvenaard. Good things maakt zijn naam maar half waar. Maar geef hem nog enkele hete zomers, en minstens één donkere winter, en we gunnen deze artiest nog een kans. Doe ons ondertussen maar een Duvelke.
Zeg dat Zigi het gezegd heeft.
woensdag 13 oktober 2010
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten