You Only ‘live’ twice: Tribute to John Barry

-Donderdag 21 oktober:: John Barry in concert, Brussels Philharmonic - het Kuipke Gent
-Zaterdag 23 oktober: Tribute to John Barry, The Whodads - Vooruit Gent.

Tijdens het voorbije Gentse Filmfestival werd de muzikale erfenis van John Barry tweemaal in de verf gezet. Klassiek versus rock-’n-roll. Telkenmale in een ander jasje, maar swingend en begeesterend in gelijk welke opvoering: only ‘live’ twice. “Shaken that is, not stirred.”

Voor het succes van geheimagent 007 is de muziek van Barry net zo essentieel als de befaamde Bondgirls. Door maar liefst 11 Bondfilms te voorzien van onvergetelijke muziek, drukte Barry een onuitwisbare stempel op de avonturen van de Britse spion. Goldfinger, You only live twice, Dr. No, Octopussy… Initials JB.

Geen Bond zonder Barry dus, maar dat wil nog niet zeggen dat Barry niet schittert zonder Bond. De man voorzag maar liefst een honderdtal films van muziek, gaande van Dances with Wolves (1990), over Chaplin (1992) tot de erotische thriller Body Heat (1981). Ook seventies-series als The Persuaders, met in de hoofdrollen Roger Moore en de onlangs overleden Tony Curtis, voorzag hij van een vette sound.

Zelfs als vrouwenmagneet moet Barry niet onderdoen voor zijn illustere initiaalgenoot 007. De man deelde de lakens onder meer met Jane Birkin en Nancy Sinatra. Over zijn andere veroveringen heerst een discrete sluier. Met een palmares dat mindere goden weleens jaloers zou kunnen stemmen, doet hij daarover wijselijk het zwijgen toe.

In het kader van het Internationaal Filmfestival Gent werd zijn muzikale erfenis afgelopen week tweemaal in de verf gezet. Op donderdag 21 oktober bracht het Brussels Philharmonic, het Vlaams Radio Orkest waarmee het Filmfestival al jaren samenwerkt , een hommage aan JB onder leiding van Nicholas Dodd, een van ‘s werelds toonaangevende dirigenten voor filmmuziek.

Oorspronkelijk zou de 76-jarige Barry naar Gent komen om een Lifetime Achievement Award in ontvangst te nemen, maar helaas besliste zijn dokter daar anders over. Wellicht vreesde die voor ‘de vloek van Solomon Burke’, de soulzanger die een week eerder dood neerzeeg in de luchthaven van Schiphol. Barry werd te elfder ure afgeraden om het vliegtuig te nemen.

Ondanks de afwezigheid van de meester kon het publiek genieten van zijn magische, van filmbeelden voorziene muziek en viel het onder meer een opgemerkte gastperformance te beurt van Rhythm Junk Steven De Bruyn, de Toots Thielemans van de rock-’n-roll.

Op zaterdag 23 oktober was het de beurt aan surfcombo the Whodads om het repertoire van de man te plunderen. De achttienkoppige big band geleid door Steven Janssens (ook bekend als gitarist bij Daan) sloot het filmfestival passend af met hun tribute to John Barry. Zowel de swingendste filmklassiekers als meer obscure, maar daarom niet minder opzwepende parels van The JB Seven verdienden hun plaats in de set. Niemand is beter geschikt om ook die minder bekende kant van zijn oeuvre levend te houden, getuige daarvan sexy surfnummers als het met dertien blazers gebrachte Beat Girl, Bees Knees en Beat for Beatniks…

Om nog een idee te geven van JB’s muzikale invloed: de eerste soundtrack die ooit op plaat verscheen, was van zijn hand. Het betrof de film Beat Girl (zie trailer hieronder) uit ’59. Niet voor niets wordt zijn werk veelvuldig gesampled en gecoverd; Kanye West, Fatboy Slim, The Prodigy, Wu-Tang Clan, en Robbie Williams, allen leenden ze zijn muziek om hun eigen werk beter te doen klinken. Check it out now, funk soul brother!

Kortom, u begrijpt het: de man maakt muziek met eeuwigheidswaarde. Barry is de Beethoven van de 20ste eeuw. Zeg dat Zigi het gezegd heeft.

Playlist Brussels Philharmonic:

Goldfinger
On her Majesty’s secret service
Zulu
Somewhere in time
Moviola
The Persuaders
Mary Queen of Scots
Midnight Cowboy
Dances with wolves
Born Free
Octopussy
Out of Africa
Body Heat
Chaplin
Space March (uit You only live twice)
The Knack
James Bond Suite (James Bond Theme/From Russia with love/Thunderball/007/You only live twice/On her majesty’s secret service/Diamonds are forever)

Playlist Whodads:

The Ipcress File
The Persuaders
Vendetta
Danny Scipio theme
Bees Knees
Beat for Beatniks
Beat Girl
The Island Speaks!
James Bond theme
007
Goldfinger
You only live twice
Thunderball
Space March
On her Majesty’s secret service

Stoelen aan de kant voor het aanstekelijke Beat Girl:



Meer geboeid door de illustere Bondgirls? Dacht ik het niet!



Zigi Thijs

CD-recensie: Aloe Blacc: Good Things

Op basis van de aanstekelijke single I need a dollar en enkele beluisterde fragmenten op het wereldwijde web togen we goedgeluimd naar de platenboer om de nieuwe CD Good Things van soulbelofte Aloe Blacc aan te schaffen. Ronkende vergelijkingen met grote namen in de wereld van de Soul deden ons al watertanden. Bill Withers, Sly & the Family Stone en Marvin Gaye worden als inspiratie vernoemd, niet van de minsten. Ondergetekende is een grote fan van de twee eerstgenoemden: eerlijke muziek, maar met cojones ter grootte van basketballen, daar kan menig artiest wat van opsteken. Benieuwd of Good things deze verwachtingen kan inlossen.

Opener I need a dollar hoeven we niet meer voor te stellen: bezield, kwetsbaar, maar ook vastberaden, zo hebben we onze muziek graag. De funky wahwah-sound van Hey Brother doet denken aan Isaac Hayes’ theme from Shaft, drijvend op een uiterst aanstekelijke gitaarriff die wordt versterkt door een uitgekiende blazerssectie. Ook titelnummer Good Things swingt lekker weg: feelgood funk die refereert aan zuiderse terrasjes, met een subtiele verwijzing naar I can’t stand the rain, maar dan vanuit een zonniger perspectief. Take me back, een reflectie over de condition humaine en de ondoorgrondelijke wegen van Vrouwe Justitia is soul van de bovenste plank, terwijl Miss fortune die soul dan weer met reggae vermengt, een geslaagde combinatie die voor de nodige animo zorgt. Denk aan Postmen of Doe Maar die haasje-over spelen met Gnarls Barkley, en daar ook mee wegraken: klasse.

Maar naar het einde toe komen de wolken stevig opzetten. Over cover Femme Fatale, een adaptatie van een nummer van the Velvet Underground, valt nog te discussiëren: beter dan het origineel, al begint hij na een tijdje wat te vervelen. Hierna wordt het tijd om de skiptoets op de afstandsbediening te testen. Na het titelnummer volgen enkele volstrekt overbodige nummers (You make me smile, If I en Mama hold my hand) waar het zeemzoeterige vanaf druipt. Leuk als je net je lief verleid hebt tot een partijtje sweet romancing, maar verder zo stroperig dat het bijna gênant wordt. Skippen die handel. Ook halve afsluiter Politician, een reprise van een ouder nummer, had wat ons betreft niet meer echt gehoeven. Onze aandacht was ondertussen zodanig verslapt dat we al op zoek waren naar het zwaardere spul. Misschien lag het aan de hoge verwachtingen (ja, wij lezen ook andere recensies), maar al bij al valt het album wat licht uit.

We blijven achter met het gevoel dat je krijgt na het nuttigen van een glas Heineken: het mocht toch net dat tikkeltje straffer. Het genie dat Bill Withers of Sly Stone ooit tentoonspreidden, wordt hier bijlange niet geëvenaard. Good things maakt zijn naam maar half waar. Maar geef hem nog enkele hete zomers, en minstens één donkere winter, en we gunnen deze artiest nog een kans. Doe ons ondertussen maar een Duvelke.

Zeg dat Zigi het gezegd heeft.

Geen superkrachten voor de filmjournalist uit de Lage Landen

Ontspoorde journalisten komen terecht in een cascade van verval. Hoe groter het moreel verval, des te zwaarder zullen ze boeten. Zelfs in de filmwereld lijkt daar geen ontkomen aan. Dat blijkt uit een onderzoek naar de beeldvorming van de journalist in Belgische en Nederlandse films.

De studie onderzoekt de representatie van ‘de journalist’ in films uit de Lage Landen. Het uitgangspunt is de vaststelling dat Hollywood steeds opnieuw dezelfde mythes herhaalt, waarin de vrije pers wordt voorgesteld als de hoeder van de democratie.

De journalist is een cultureel icoon, en speelt een belangrijke rol in de democratische maatschappij. Die rol brengt allerlei conflicten met zich mee. Dit vormt de ideale grondstof voor een film. Door journalistieke tekortkomingen te dramatiseren, wordt er kritische commentaar op geleverd en kunnen er tezelfdertijd morele lessen uit getrokken worden. Twee vliegen in een klap.

Via een grondige analyse van drie spraakmakende films (C’est arrivé près de chez vous, Interview en LOS) werd nu voor het eerst onderzocht in hoeverre de typische Hollywood- mythes (kortweg voorgesteld als een strijd tussen de goede en de slechte) ook terugkeren in films uit de Lage Landen.

Uit het onderzoek blijkt dat de gebruikelijke stereotypen en clichés ook hier opgaan, zij het met enkele belangrijke nuances. Belgische en Nederlandse films zijn in regel veel realistischer dan hun Amerikaanse tegenhangers, waardoor de boodschap des te harder aankomt.

Onze filmmakers schrikken er niet voor terug om schrijnende voorbeelden van journalistiek falen aan te kaarten, en tezelfdertijd de morele consequenties van dat falen te benadrukken. Zo wordt het geloof in de principes (maar daarom niet de praktijk) van goede, ethische journalistiek bevestigd. De ontspoorde journalist komt terecht in een cascade van verval en ontkomt niet aan zijn verdiende loon. Hij kan geen superkrachten aanwenden als hij zichzelf in de rats heeft gewerkt. Zelfs niet in de film.

Voor meer info gelieve contact op te nemen met de auteur:

zigithijs@hotmail.com