Kabouter Wesley - Het Belang van Bronnen Checken
Geüpload door T60659. - Bekijk nog meer comedy video's.
Zeg dat Zigi het gezegd heeft!
maandag 16 november 2009
Bronnen Checken
Een lesje journalistiek door Kabouter Wesley.
Kabouter Wesley - Het Belang van Bronnen Checken
Geüpload door T60659. - Bekijk nog meer comedy video's.
Zeg dat Zigi het gezegd heeft!
Kabouter Wesley - Het Belang van Bronnen Checken
Geüpload door T60659. - Bekijk nog meer comedy video's.
Zeg dat Zigi het gezegd heeft!
donderdag 5 november 2009
Why i jazz..
Why i jazz is a mash up title of the article ‘Why I Blog’ written by Andrew Sullivan and a song called ‘talking all that jazz’, by Stetsasonic.
PARDON MY FRENCH
First of all something about the ‘i’. I don’t mean ‘myself’, but the word i. It seems to me that the use of the capital I is a bit of an ego thing, so i let it go a long time ago. Just so you know, i’m happy with a little i. Get used to it. And second, if you think my English is bad, wait until you hear my French!
Now, Andrew Sullivan wrote an article about blogging, bloggers and the blogosphere. The point is that there’s a huge distinction between ‘traditional writing’ as an art or profession, and blogging, also as an art or profession. Blogging, he says, is like writing out loud, discussing a topic while it’s still hot. In musical terms, it’s the distinction between classical music, and in some ways classical pop music, on the one hand, and jazz, or funk, on the other.
FINISHED BEFORE IT STARTED
While classical (pop) music, classical writing is composed and finished before it’s presented, jazz works more directly, sometimes it’s invented (improvised) in direct interaction with the audience. It might not be perfect, but it’s alive. It’s raw, unpolished, and might contain some unexpected naughty hooks. Some people might not like that. They prefer stability, security, insurance, formats, safety. Well, there’s ample places to find just that. But not in the world of jazz, not in the blogosphere.
“The traditional method involves a journalist searching for key sources, nurturing them, and sequestering them from his rivals,” Sullivan says. “A blogger splashes gamely into a subject and dares the sources to come to him.” End quote.
Why do i make this comparison? Well, actually the distinction between composed, formal music and jazz is made in the original article. But i would like to demonstrate this with an example. Don’t be offended.
PLAY IT AGAIN SABAM
What’s the most popular band in Belgium, as far as sales records are concerned? Right, it’s Clouseau. The writers of their music are very professional, they make no mistakes, they know when the song needs a bridge, or a solo, or whatever, because they’ve learned it. It's very scientific to them. So if they release anything new, it’s ready-to-eat. Goes straight to the top.
Well, sorry if you’re a fan, but to be quite frank, it’s also born dead. Boring as hell. Why? Anything that might be original, interesting or renovating, is left out completely. It has to fit. It is never bad-ass or dangerous. Nicely between the lines set forth by the "industry". And all the Money Sabam (or is it Saddam?) generates gets nicely divided between Koen and Kris Wauters. Good luck to'em.
FREE YOUR MIND…
But i don’t want music to fit all the time. I don’t want it to be perfect, i like mistakes. They make you grow, they often make you better. Like the Italians say: “Si non è vero, è ben trovato!” Later we can change our minds, nothing wrong with that, but let’s try something interesting first. Jazz it up a little, make it funky. Free your mind and your ass will follow.
That’s what jazz is, that’s what funk means to me. These words have the same origin. They meant ‘something bad’. Not Michael Jackson Bad, but dirty as Dirty Diana.
ONLINE DISC JOCKEY
Back to the article Sullivan wrote. “Jazz hasn’t replaced composed, formal music; and no jazz musician would ever claim that it could. It merely demands a different way of playing and listening, just as blogging requires a different mode of writing and reading.”
A blogger, he states, sometimes feels less like a writer than an online disc jockey, mixing samples of tunes and generating new melodies through mashups while also making his own music. Both artist and producer – and the beat goes on…
This sure sounds like music to me. This is where i’d like to step in. As Mauro from Evil Superstars once said: “Refuse to moderate, join the curse club, surgically lower your eyebrows.” The name of that song: Stay Angry. Another word for Staying focussed. Staying Alive. I feel a Bee Gees song coming up.
Being a former DJ myself, i like that funky attitude, you never know what to expect. That’s what makes it interesting. So blogging could be an interesting alternative. See what happens, see how people react. If they don’t dance, change my tune a bit. Constantly keep on moving, improving. Mash it up, mix it up, wrap it up a little bit. And for all those that do not like it, there’s plenty of other parties around.
Zeg dat Zigi het gezegd heeft!
PARDON MY FRENCH
First of all something about the ‘i’. I don’t mean ‘myself’, but the word i. It seems to me that the use of the capital I is a bit of an ego thing, so i let it go a long time ago. Just so you know, i’m happy with a little i. Get used to it. And second, if you think my English is bad, wait until you hear my French!
Now, Andrew Sullivan wrote an article about blogging, bloggers and the blogosphere. The point is that there’s a huge distinction between ‘traditional writing’ as an art or profession, and blogging, also as an art or profession. Blogging, he says, is like writing out loud, discussing a topic while it’s still hot. In musical terms, it’s the distinction between classical music, and in some ways classical pop music, on the one hand, and jazz, or funk, on the other.
FINISHED BEFORE IT STARTED
While classical (pop) music, classical writing is composed and finished before it’s presented, jazz works more directly, sometimes it’s invented (improvised) in direct interaction with the audience. It might not be perfect, but it’s alive. It’s raw, unpolished, and might contain some unexpected naughty hooks. Some people might not like that. They prefer stability, security, insurance, formats, safety. Well, there’s ample places to find just that. But not in the world of jazz, not in the blogosphere.
“The traditional method involves a journalist searching for key sources, nurturing them, and sequestering them from his rivals,” Sullivan says. “A blogger splashes gamely into a subject and dares the sources to come to him.” End quote.
Why do i make this comparison? Well, actually the distinction between composed, formal music and jazz is made in the original article. But i would like to demonstrate this with an example. Don’t be offended.
PLAY IT AGAIN SABAM
What’s the most popular band in Belgium, as far as sales records are concerned? Right, it’s Clouseau. The writers of their music are very professional, they make no mistakes, they know when the song needs a bridge, or a solo, or whatever, because they’ve learned it. It's very scientific to them. So if they release anything new, it’s ready-to-eat. Goes straight to the top.
Well, sorry if you’re a fan, but to be quite frank, it’s also born dead. Boring as hell. Why? Anything that might be original, interesting or renovating, is left out completely. It has to fit. It is never bad-ass or dangerous. Nicely between the lines set forth by the "industry". And all the Money Sabam (or is it Saddam?) generates gets nicely divided between Koen and Kris Wauters. Good luck to'em.
FREE YOUR MIND…
But i don’t want music to fit all the time. I don’t want it to be perfect, i like mistakes. They make you grow, they often make you better. Like the Italians say: “Si non è vero, è ben trovato!” Later we can change our minds, nothing wrong with that, but let’s try something interesting first. Jazz it up a little, make it funky. Free your mind and your ass will follow.
That’s what jazz is, that’s what funk means to me. These words have the same origin. They meant ‘something bad’. Not Michael Jackson Bad, but dirty as Dirty Diana.
ONLINE DISC JOCKEY
Back to the article Sullivan wrote. “Jazz hasn’t replaced composed, formal music; and no jazz musician would ever claim that it could. It merely demands a different way of playing and listening, just as blogging requires a different mode of writing and reading.”
A blogger, he states, sometimes feels less like a writer than an online disc jockey, mixing samples of tunes and generating new melodies through mashups while also making his own music. Both artist and producer – and the beat goes on…
This sure sounds like music to me. This is where i’d like to step in. As Mauro from Evil Superstars once said: “Refuse to moderate, join the curse club, surgically lower your eyebrows.” The name of that song: Stay Angry. Another word for Staying focussed. Staying Alive. I feel a Bee Gees song coming up.
Being a former DJ myself, i like that funky attitude, you never know what to expect. That’s what makes it interesting. So blogging could be an interesting alternative. See what happens, see how people react. If they don’t dance, change my tune a bit. Constantly keep on moving, improving. Mash it up, mix it up, wrap it up a little bit. And for all those that do not like it, there’s plenty of other parties around.
Zeg dat Zigi het gezegd heeft!
dinsdag 3 november 2009
exclusief interview met The New Radio Kings
EXCLUSIEF INTERVIEW THE NEW RADIO KINGS
Zaterdagavond 31 oktober, acht uur ’s avonds. De Handelsbeurs in Gent loopt vol. Opvallend veel mensen zijn mooi uitgedost. Chique kostuums, mooie, sexy kleedjes. Halloween? Niet bepaald! Dit belooft een speciale avond te worden.
De reden voor die verkleedpartij is het optreden van The New Radio Kings, een groep uitstekende muzikanten onder leiding van Pieter Embrechts en Thomas De Prins. De tienkoppige band, strak in het pak, speelt covers van the Foo Fighters, over Doe Maar tot Röyksopp, maar steeds in een Swing-jasje. Versies die zo uit de jaren ’50 lijken te komen. Strak gearrangeerd en samengebald in een wervelende retro-show. A little Big Band experience.
Na het optreden is mij een exclusief interview beloofd met Master of Ceremony Pieter Embrechts. Eerder die dag had ik een interview met Marc De Maeseneer, baritonsaxofonist en leider van de blazerssectie, ook bekend van The Magnificent Seven, de begeleidingsband van Lady Linn en Halve Trouwboek van ‘Slaap lekker ding’ Eva De Roovere.
Marc, ik heb opgevangen dat jij het concept voor deze band bedacht hebt. Klopt dat?
Welja, telkens als ik Pieter hoorde zingen bij El Tattoo Del Tigre (30-koppig mambo-orkest dat eerder dit jaar ontbonden werd) dacht ik ‘wauw, zo een stem, daar moet je meer mee doen’. Hij liep zelf al een tijdje met de idee rond, maar laten we zeggen dat ik hem wat gestimuleerd heb. (lacht) Hij had bovendien al bewezen dat hij een fantastische zanger is, waardoor hij redelijk snel mensen gevonden heeft die in het project geloofden. We hebben dan afgesproken met Thomas De Prins die de arrangementen op zich wou nemen, en zo is de bal aan het rollen geraakt.
Hoe zit het met de publieksbelangstelling? Wordt er gedanst?
Totnogtoe was bijna elke zaal uitverkocht. De Roma hadden we zelfs twee keer kunnen uitverkopen maar helaas waren er geen datums meer vrij voor een extra show. Veel mensen proberen erop te dansen, maar het is een aparte stijl en je merkt dat ze niet goed weten hoe eraan te beginnen. Tijdens het tweede deel van de show komen ze meestal wel los.
Misschien ook omdat ze dan al iets gedronken hebben?
Dat kan er ook mee te maken hebben! (lacht)
Spelen jullie enkel covers?
Ja, voorlopig wel. We hebben nog geen tijd gehad om eigen nummers te maken, maar het is een logische volgende stap. De huidige concertreeks is een try-out maar het is zo ongelofelijk plezant en de reacties zijn dusdanig positief dat er zeker een vervolg op komt.
Valt het te combineren met je andere projecten?
Met Lady Linn doen we binnenkort een slotconcert in de AB, op 21 november. Omdat we een drukke festivalzomer gehad hebben, maken we er een speciale twee uur durende show van om iedereen te bedanken. We willen afsluiten met een knal! Daarna wordt het tijd voor een nieuw album, want we touren we nu al twee jaar. (Here we go again staat al 89 weken in de ultratop en ging reeds 30.000 keer over de toonbank!) Het zal een hele opgave worden om dat succes te bevestigen.
“GEZOCHT: BLAZERSSECTIE VOOR PRINCE”
Je vrouw Eva De Roovere heeft een vette hit te pakken met het nummer Slaap lekker(met de Nederlandse rapper Diggy Dex). Heeft dit veel invloed gehad op het tourschema?
O ja, ook nu nog. Ze is momenteel in Nederland aan het touren, en door die hit heeft ze een veel ruimer publiek aangesproken. Het interessante aan werken met iemand uit een ander genre is dat je zo twee werelden bij elkaar brengt. Mensen komen achteraf vaak zeggen dat ze de show heel leuk vonden, al kenden ze enkel dat nummer.
Het ‘Dido-effect’? (Zangeres Dido werd op slag wereldberoemd nadat Eminem een sample van haar gebruikte in zijn hit ‘Stan’.)
Inderdaad. Het nummer werd zowel opgepikt door Studio Brussel, Radio 1, Radio 2 en MNM. Het staat ook nog steeds hoog genoteerd, zowel in Humo’s Top 20 als in de Ultratop.
Met welke muzikanten zou je ooit nog willen samenwerken?
Te veel om op te noemen, maar een aantal dromen op dat vlak zijn al uitgekomen. Toen ik begon als muzikant wilde ik eens met dEUS en met Maceo Parker samenspelen. Dat is ondertussen gebeurd. (Marc speelde mee op The Ideal Crash van dEUS en stond met Maceo Parker op de Lokerse Feesten.) Maar als Prince volgend jaar besluit te touren en hij heeft nog een blazerssectie nodig, dan mag hij altijd bellen! (lacht)
FIFTIES-REVIVAL
Ik heb de indruk dat er momenteel een fifties-revival is. Concepten als Radio Modern, maar ook Lady Linn en nu dus The New Radio Kings slaan aan.
Hm, dat zou kunnen. Soms wordt dat getriggerd door één nummer te horen op de radio, dat dan weer andere mensen aanzet om iets gelijkaardigs te doen.
Maar Pieter liep al heel lang met dit idee rond. Van een revival was toen nog helemaal geen sprake. Ik heb hem enkel een duwtje in de rug gegeven, en op een gegeven moment zei hij: “Goh ja, ge hebt gelijk, we gaan ervoor”.
Nog een laatste vraagje: die walrussnor, ga je die laten staan?
Euh, nog even. Binnenkort ga ik skiën en dan gaat ze eraf, anders blijft het voor de rest van het jaar zichtbaar. (lacht)
INVLOED VAN DE BOEKSKES
Pieter Embrechts is een drukbezet man. Na het optreden vergt het heel wat geduld eer ik hem te pakken krijg. In afwachting van het beloofde interview spreek ik even met contrabassist Nicolas Rombouts over de invloed van de boekskes op de platenverkoop. Hilfe kommt, zijn alom bejubelde nieuwe plaat met Dez Mona blijkt op 17 te staan in de Ultratop. “Daarmee laten we Tiësto achter ons,” zegt hij trots, “dus ja, die invloed is wel voelbaar.”
Uiteindelijk maakt Embrechts dan toch tijd voor mij. Het gesprek wordt regelmatig onderbroken, maar eens op dreef, is hij moeilijk te stoppen. Ik destilleerde het volgende uit wat hij te vertellen had.
MUZIKAAL EERBETOON
“We hebben deze band langzaamaan opgebouwd met als achterliggende reden dat we het doen for the love of music. In die zin is het niet zozeer dat ik mijn artistieke ei kwijt wilde, maar eerder een eerbetoon aan reeds bestaande muziek. Wat wij doen is ook niet nieuw, zelfs Ella Fitzgerald bracht in haar tijd al Sunshine of your love van Cream (de band van Eric Clapton), of kijk naar Antony and the Johnsons, die nu een hele mooie versie hebben gemaakt van Crazy in love van Beyonce (kippenvelnummer!), of Johnny Cash die U2 zingt.”
“Het gegeven coveren is niet uit den boze en is van alle tijden. Dat is ook wat wij doen. Het is een manier om even stil te staan bij hedendaagse of oudere songs en daar een andere invulling aan te geven.
We maken echter nooit bewerkingen van nummers omwille van het comedy-gehalte, zoals bijvoorbeeld Richard Cheese doet. Dat willen we absoluut vermijden. Wij willen de songs en de teksten intact houden, maar we geven er een andere muzikale gedaante aan.”
Jullie hebben de set vandaag een beetje ingekort?
We hebben inderdaad een paar nummers uit onze playlist gegooid. We speelden eerst ook Quand on n’a que l’amour van Jacques Brel, vertaald in het Engels en Talk van Coldplay in een Swingversie. Heel leuk om te doen, maar we voelden aan dat we weliswaar in de juiste richting zaten, maar dat het toch nog beter moest, dus hebben we ze er weer uitgehaald.
Hoe verliepen de CD-opnames? Tijdens het optreden grapte je dat er veel fouten opstonden?
Ja weet je, we hadden al een tijdje toegeleefd naar dit concept, we begonnen die songs te arrangeren. En toen was de volgende stap, nog voor we gingen spelen: “Laat ons een plaatje opnemen.” Dus na amper drie repetities zaten we al in de studio. De manier waarop wij opgenomen hebben was pure old-school. We hadden ook maar drie takes voor elk nummer, dat is zo goed als ‘live’. In die zin staan er wel wat foutjes op, maar je kan dat ook als een compliment opvatten in de zin van: “Er wordt nog live gespeeld.” Maar we waren zelf aangenaam verrast, want hij is heel snel opgenomen op een heel korte periode, en dat staat in schril contrast met wat ik normaal doe.
THE ULTIMATE BAD GUY
Je bent ook acteur, hoe moeilijk valt dit te combineren met bijvoorbeeld de opnames van De Rodenburgs op VTM?
De opnames van De Rodenburgs lopen nog anderhalve maand, maar wat de mensen nog niet weten is dat we ook aan het draaien zijn voor een VRT-reeks Wolven. Hierin speel ik the wicked evil killer, the ultimate bad guy. Heel leuk, maar ook heel veel werk. Verder ben ik bezig met de premiere van een klassiek concert en dan volgt de herneming van een theaterstuk. Op dit moment is het inderdaad zeer druk dus.
Ook de meeste muzikanten spelen in andere projecten, hoe organiseer je dat?
Tja, enerzijds willen die mensen echt graag meedoen, anderzijds zijn dat allemaal heel geschoolde, verstandige, intelligente muzikanten, enfin dat klinkt pretentieus (lacht) maar die hebben allemaal al een zekere feel, die voelen heel snel aan wat we willen. Heel goede beroepsmuzikanten, die ook nog eens overlopen van de goesting en het enthousiasme en de good-will. Die zijn bereid daar hun tijd in te steken, en een plaatje op te nemen voor weinig geld, en nu merken we dat het hier en daar wordt opgepikt, het komt ook op de radio nu…
HONDERDVOUDIG BUDGET
Ben je tevreden met de media-aandacht? Ik heb de indruk dat sommige groepen veel meer aandacht krijgen.
Dat heeft te maken met het volgende: als iemand als Gabriel Rios een plaat uitbrengt, wordt daar ongeveer een honderdvoud aan budget tegenaan gesmeten. En dat is niet overdreven! Dus als die plaat flopt, dan blijft de platenfirma achter met een serieuze put. Wij hebben daarentegen gewerkt met een minimaal maar sympathiek budget, moesten wij floppen dan gaan ze daar geen grote dobber aan overhouden. Naar mijn gevoel hebben we, in die korte tijd dat we bestaan, best wel veel aandacht gehad. We mogen zeker niet klagen.
Between the Devil and the Deep Blue Sea van Pieter Embrechts, Thomas De Prins en The New Radio Kings is uit bij Sony en bevat swingende covers van onder andere the Foo Fighters, the Beatles, Doe Maar, Röyksopp en Madonna.
Zeg dat Zigi het gezegd heeft.
Zaterdagavond 31 oktober, acht uur ’s avonds. De Handelsbeurs in Gent loopt vol. Opvallend veel mensen zijn mooi uitgedost. Chique kostuums, mooie, sexy kleedjes. Halloween? Niet bepaald! Dit belooft een speciale avond te worden.
De reden voor die verkleedpartij is het optreden van The New Radio Kings, een groep uitstekende muzikanten onder leiding van Pieter Embrechts en Thomas De Prins. De tienkoppige band, strak in het pak, speelt covers van the Foo Fighters, over Doe Maar tot Röyksopp, maar steeds in een Swing-jasje. Versies die zo uit de jaren ’50 lijken te komen. Strak gearrangeerd en samengebald in een wervelende retro-show. A little Big Band experience.
Na het optreden is mij een exclusief interview beloofd met Master of Ceremony Pieter Embrechts. Eerder die dag had ik een interview met Marc De Maeseneer, baritonsaxofonist en leider van de blazerssectie, ook bekend van The Magnificent Seven, de begeleidingsband van Lady Linn en Halve Trouwboek van ‘Slaap lekker ding’ Eva De Roovere.
Marc, ik heb opgevangen dat jij het concept voor deze band bedacht hebt. Klopt dat?
Welja, telkens als ik Pieter hoorde zingen bij El Tattoo Del Tigre (30-koppig mambo-orkest dat eerder dit jaar ontbonden werd) dacht ik ‘wauw, zo een stem, daar moet je meer mee doen’. Hij liep zelf al een tijdje met de idee rond, maar laten we zeggen dat ik hem wat gestimuleerd heb. (lacht) Hij had bovendien al bewezen dat hij een fantastische zanger is, waardoor hij redelijk snel mensen gevonden heeft die in het project geloofden. We hebben dan afgesproken met Thomas De Prins die de arrangementen op zich wou nemen, en zo is de bal aan het rollen geraakt.
Hoe zit het met de publieksbelangstelling? Wordt er gedanst?
Totnogtoe was bijna elke zaal uitverkocht. De Roma hadden we zelfs twee keer kunnen uitverkopen maar helaas waren er geen datums meer vrij voor een extra show. Veel mensen proberen erop te dansen, maar het is een aparte stijl en je merkt dat ze niet goed weten hoe eraan te beginnen. Tijdens het tweede deel van de show komen ze meestal wel los.
Misschien ook omdat ze dan al iets gedronken hebben?
Dat kan er ook mee te maken hebben! (lacht)
Spelen jullie enkel covers?
Ja, voorlopig wel. We hebben nog geen tijd gehad om eigen nummers te maken, maar het is een logische volgende stap. De huidige concertreeks is een try-out maar het is zo ongelofelijk plezant en de reacties zijn dusdanig positief dat er zeker een vervolg op komt.
Valt het te combineren met je andere projecten?
Met Lady Linn doen we binnenkort een slotconcert in de AB, op 21 november. Omdat we een drukke festivalzomer gehad hebben, maken we er een speciale twee uur durende show van om iedereen te bedanken. We willen afsluiten met een knal! Daarna wordt het tijd voor een nieuw album, want we touren we nu al twee jaar. (Here we go again staat al 89 weken in de ultratop en ging reeds 30.000 keer over de toonbank!) Het zal een hele opgave worden om dat succes te bevestigen.
“GEZOCHT: BLAZERSSECTIE VOOR PRINCE”
Je vrouw Eva De Roovere heeft een vette hit te pakken met het nummer Slaap lekker(met de Nederlandse rapper Diggy Dex). Heeft dit veel invloed gehad op het tourschema?
O ja, ook nu nog. Ze is momenteel in Nederland aan het touren, en door die hit heeft ze een veel ruimer publiek aangesproken. Het interessante aan werken met iemand uit een ander genre is dat je zo twee werelden bij elkaar brengt. Mensen komen achteraf vaak zeggen dat ze de show heel leuk vonden, al kenden ze enkel dat nummer.
Het ‘Dido-effect’? (Zangeres Dido werd op slag wereldberoemd nadat Eminem een sample van haar gebruikte in zijn hit ‘Stan’.)
Inderdaad. Het nummer werd zowel opgepikt door Studio Brussel, Radio 1, Radio 2 en MNM. Het staat ook nog steeds hoog genoteerd, zowel in Humo’s Top 20 als in de Ultratop.
Met welke muzikanten zou je ooit nog willen samenwerken?
Te veel om op te noemen, maar een aantal dromen op dat vlak zijn al uitgekomen. Toen ik begon als muzikant wilde ik eens met dEUS en met Maceo Parker samenspelen. Dat is ondertussen gebeurd. (Marc speelde mee op The Ideal Crash van dEUS en stond met Maceo Parker op de Lokerse Feesten.) Maar als Prince volgend jaar besluit te touren en hij heeft nog een blazerssectie nodig, dan mag hij altijd bellen! (lacht)
FIFTIES-REVIVAL
Ik heb de indruk dat er momenteel een fifties-revival is. Concepten als Radio Modern, maar ook Lady Linn en nu dus The New Radio Kings slaan aan.
Hm, dat zou kunnen. Soms wordt dat getriggerd door één nummer te horen op de radio, dat dan weer andere mensen aanzet om iets gelijkaardigs te doen.
Maar Pieter liep al heel lang met dit idee rond. Van een revival was toen nog helemaal geen sprake. Ik heb hem enkel een duwtje in de rug gegeven, en op een gegeven moment zei hij: “Goh ja, ge hebt gelijk, we gaan ervoor”.
Nog een laatste vraagje: die walrussnor, ga je die laten staan?
Euh, nog even. Binnenkort ga ik skiën en dan gaat ze eraf, anders blijft het voor de rest van het jaar zichtbaar. (lacht)
INVLOED VAN DE BOEKSKES
Pieter Embrechts is een drukbezet man. Na het optreden vergt het heel wat geduld eer ik hem te pakken krijg. In afwachting van het beloofde interview spreek ik even met contrabassist Nicolas Rombouts over de invloed van de boekskes op de platenverkoop. Hilfe kommt, zijn alom bejubelde nieuwe plaat met Dez Mona blijkt op 17 te staan in de Ultratop. “Daarmee laten we Tiësto achter ons,” zegt hij trots, “dus ja, die invloed is wel voelbaar.”
Uiteindelijk maakt Embrechts dan toch tijd voor mij. Het gesprek wordt regelmatig onderbroken, maar eens op dreef, is hij moeilijk te stoppen. Ik destilleerde het volgende uit wat hij te vertellen had.
MUZIKAAL EERBETOON
“We hebben deze band langzaamaan opgebouwd met als achterliggende reden dat we het doen for the love of music. In die zin is het niet zozeer dat ik mijn artistieke ei kwijt wilde, maar eerder een eerbetoon aan reeds bestaande muziek. Wat wij doen is ook niet nieuw, zelfs Ella Fitzgerald bracht in haar tijd al Sunshine of your love van Cream (de band van Eric Clapton), of kijk naar Antony and the Johnsons, die nu een hele mooie versie hebben gemaakt van Crazy in love van Beyonce (kippenvelnummer!), of Johnny Cash die U2 zingt.”
“Het gegeven coveren is niet uit den boze en is van alle tijden. Dat is ook wat wij doen. Het is een manier om even stil te staan bij hedendaagse of oudere songs en daar een andere invulling aan te geven.
We maken echter nooit bewerkingen van nummers omwille van het comedy-gehalte, zoals bijvoorbeeld Richard Cheese doet. Dat willen we absoluut vermijden. Wij willen de songs en de teksten intact houden, maar we geven er een andere muzikale gedaante aan.”
Jullie hebben de set vandaag een beetje ingekort?
We hebben inderdaad een paar nummers uit onze playlist gegooid. We speelden eerst ook Quand on n’a que l’amour van Jacques Brel, vertaald in het Engels en Talk van Coldplay in een Swingversie. Heel leuk om te doen, maar we voelden aan dat we weliswaar in de juiste richting zaten, maar dat het toch nog beter moest, dus hebben we ze er weer uitgehaald.
Hoe verliepen de CD-opnames? Tijdens het optreden grapte je dat er veel fouten opstonden?
Ja weet je, we hadden al een tijdje toegeleefd naar dit concept, we begonnen die songs te arrangeren. En toen was de volgende stap, nog voor we gingen spelen: “Laat ons een plaatje opnemen.” Dus na amper drie repetities zaten we al in de studio. De manier waarop wij opgenomen hebben was pure old-school. We hadden ook maar drie takes voor elk nummer, dat is zo goed als ‘live’. In die zin staan er wel wat foutjes op, maar je kan dat ook als een compliment opvatten in de zin van: “Er wordt nog live gespeeld.” Maar we waren zelf aangenaam verrast, want hij is heel snel opgenomen op een heel korte periode, en dat staat in schril contrast met wat ik normaal doe.
THE ULTIMATE BAD GUY
Je bent ook acteur, hoe moeilijk valt dit te combineren met bijvoorbeeld de opnames van De Rodenburgs op VTM?
De opnames van De Rodenburgs lopen nog anderhalve maand, maar wat de mensen nog niet weten is dat we ook aan het draaien zijn voor een VRT-reeks Wolven. Hierin speel ik the wicked evil killer, the ultimate bad guy. Heel leuk, maar ook heel veel werk. Verder ben ik bezig met de premiere van een klassiek concert en dan volgt de herneming van een theaterstuk. Op dit moment is het inderdaad zeer druk dus.
Ook de meeste muzikanten spelen in andere projecten, hoe organiseer je dat?
Tja, enerzijds willen die mensen echt graag meedoen, anderzijds zijn dat allemaal heel geschoolde, verstandige, intelligente muzikanten, enfin dat klinkt pretentieus (lacht) maar die hebben allemaal al een zekere feel, die voelen heel snel aan wat we willen. Heel goede beroepsmuzikanten, die ook nog eens overlopen van de goesting en het enthousiasme en de good-will. Die zijn bereid daar hun tijd in te steken, en een plaatje op te nemen voor weinig geld, en nu merken we dat het hier en daar wordt opgepikt, het komt ook op de radio nu…
HONDERDVOUDIG BUDGET
Ben je tevreden met de media-aandacht? Ik heb de indruk dat sommige groepen veel meer aandacht krijgen.
Dat heeft te maken met het volgende: als iemand als Gabriel Rios een plaat uitbrengt, wordt daar ongeveer een honderdvoud aan budget tegenaan gesmeten. En dat is niet overdreven! Dus als die plaat flopt, dan blijft de platenfirma achter met een serieuze put. Wij hebben daarentegen gewerkt met een minimaal maar sympathiek budget, moesten wij floppen dan gaan ze daar geen grote dobber aan overhouden. Naar mijn gevoel hebben we, in die korte tijd dat we bestaan, best wel veel aandacht gehad. We mogen zeker niet klagen.
Between the Devil and the Deep Blue Sea van Pieter Embrechts, Thomas De Prins en The New Radio Kings is uit bij Sony en bevat swingende covers van onder andere the Foo Fighters, the Beatles, Doe Maar, Röyksopp en Madonna.
Zeg dat Zigi het gezegd heeft.
Abonneren op:
Posts (Atom)
